Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων

Σπουδαία μέρα, δυο μέρες σε μία, σπουδαία περιπέτεια ξεκινάει! Απ’ τις 8 Νοεμβρίου το μεσημέρι έως το μεσημέρι της 19^ης θα επιχειρήσουμε να καταλάβουμε αλλά πιο πολύ νιώσουμε άλλες πραγματικότητες.

こんにちは！

Το τί θα πει αυτό  είναι πασιφανές. Καλημέρα! Konnichiwa! Κονίτσιουά είναι η καλημέρα στα γιαπωνέζικα αλλά πρώτα… السلام عليك Τί θα πει αυτό πάλι; Salaam alaikum… Ειρήνη υμίν Σαλά Μαλέκουμ, συνάντηση στο Ελ. Βενιζέλος στο γκισέ τής Emirates Σαλά Μαλέκουμ και πτήση για Τόκυο. Οι γυναίκες φορούν κομψή μαντήλα ώστε τα όμορφα (;;) κεφάλια τους να μην είναι προκλητικά ασκεπή και κρατούν τσεκ επιταγών στο χέρι. Είναι γιατί στην πορεία μας προς Τόκυο έχουμε για ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο του Ντουμπάι. Αυτονόητο συνειρμικά για όλες (και μάλλον για όλους) Ντουμπάι = Τσεκ επιταγών!

Μπλοκάκια παντού, άλλα στο δεξί άλλα στο αριστερό χέρι, μπλοκάκια πάντως και χέρια έτοιμα να ξοδέψουν... Κάτι δε θα περιέγραψα σωστά στο ταξίδι και θα μπερδεύτηκαν, για τρεις (3) μάλιστα από τις εκδρομείς, ρόλο για την απόφαση να κάνουν αυτό το ταξίδι έπαιξε και το γεγονός ότι θα είχαν κάποιες ώρες να χαθούν και να ξεχαστούν μέσα στις ατέλειωτες μπουτίκ του αεροδρομίου του Ντουμπάι, να ξεφύγουν λίγο απ’ τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Τρεις αλλά δε θα αποκαλύψω ( ;; ) ποιες.

Οι άντρες αυτού του γκρουπ σε γενικές γραμμές είναι απλοί, δωρικοί, φορούν ήδη το ολομέταξο κιμονό τους και στη φουσκωμένες τσέπες που τραβούν την προσοχή είναι σαφές ότι μπλοκάκια έχουν κι αυτοί.

Κάρτες επιβίβασης, κάρτες πιστωτικές, έλεγχοι ανθρώπων και χειραποσκευών και ξεκινάμε. Έχουμε καθίσει, έχουμε δεθεί, πάντα κάνω την ίδια σκέψη, πόσα οξύμωρα έχει η ζωή, να πρέπει να δεθώ για να μπορώ να πετάξω… 1,2,3… Είμαστε στον αέρα!

Για πολλούς είναι όνειρο ζωής αυτό το ταξίδι. Πολλοί θυσίασαν ένα σωρό άλλα, εξίσου σημαντικά πράματα με τούτο Ταξίδι, μικρές-μεγάλες θυσίες  ώστε για να μπορέσουν να ταξιδέψουν ως τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Φτάσαμε στο Ντουμπάι, αλλαγή αεροπλάνου, προχωρούμε γρήγορα, όχι τώρα ψώνια, στην επιστροφή, τώρα απλά μια ματιά, επιβιβαζόμαστε και πάλι,  ξανακαθόμαστε, ξαναδενόμαστε ξαναπετάμε…

Flight EK 318 Destination Tokyo!

Αλήθεια Ιαπωνία, ανατέλλει ο ήλιος στα πόδια σου ή δεν έχει αρχή και τέλος το Φως;

Κατεβάζουμε το κουρτινάκι  του παραθύρου μας… τα φώτα τής καμπίνας χαμηλώνουν ύστερα ξαναδυναμώνουν, οι αεροσυνοδοί περνούν και ξαναπερνούν δίπλα μας και σερβίρουν σχετικότητα χρόνου ωμή, σούσι η σχετικότητα… Είναι μέρα; Είναι νύχτα;

Η φωνή του πιλότου ανακοινώνει προσγείωση. Ημέρα 2: Τόκυο Τελικά πρέπει να είναι αλήθεια, η γη γυρίζει, είχε δίκιο ο Γαλιλαίος, ο χρόνος τρέχει, η ώρα αλλάζει, φτάνουμε…  Φτάνουμε στο Νιρίτα και μάλλον είναι απόγευμα…

-Κοίτα… Το Τόκυο είναι αυτό κάτω;;;; Ήλιε μου Φως δως μου και εξήγησέ μου… Πώς είναι δυνατόν μια πόλη τόσο μοντέρνα να κρατάει όρθια και ζωντανά τα μυστικά μυθικών χρόνων κι εποχών!!!! Άφιξη.

Εντυπωσιακότατο το αεροδρόμιό τους… Και κυρίως δυο βήματα απ’ το κέντρο του Τόκυο, 60 χιλιόμετρα μόνο… Μεγάλη ευκαιρία τα χιλιόμετρα αυτά… Θα μπουν τα θεμέλια και οι κανόνες της Εμπειρίας αυτών των ημερών. Στο λεωφορείο… Μουσική… Καλωσόρισμα. Τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα προς τα έξω. Προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν από τις πρώτες εικόνες, τον διαφορετικό κόσμο που περιμένει να γίνει το σκηνικό των επόμενων ημερών.

• Να σας συστήσω τους συναδέλφους μου που ο καθένας θα βάλει το λιθαράκι του ώστε όταν θ’ αναχωρούμε, η Ιαπωνία να μην είναι μία ακόμα ωραία εξωτική ταξιδιωτική εμπειρία αλλά να έχει καταλάβει χώρο στην καρδιά.

Είναι ο/η … (Χειροκρότημα. Θ’ αποκαλύψω το όνομα όταν έρθει η ώρα) έχει δουλέψει πολύ στην Ιαπωνία, την κατέχει και την αγαπάει και για τη Melodrakma αυτά είναι δυο θεμελιώδη κριτήρια για την επιλογή συνεργατών: γνώση και αγάπη.

Παίρνει το μικρόφωνο για το δικό του/της καλωσόρισμα.… (Χειροκρότημα.)

• Να είστε γενναιόδωροι στο χειροκρότημα, είναι προς όφελός σας τελικά γιατί αλλιώς ανθίζει όποιος ποτίζεται με εμπιστοσύνη, είναι νερό η εμπιστοσύνη και το χειροκρότημα τ’ αυλάκι που περνά.

Να σας συστήσω όμως κι ένα πρόσωπο κλειδί το οποίο θα βλέπετε και θ’ ακούτε καθημερινά εφόσον έχετε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής. Είναι η Sakurahime! Σάκουραχίμε… (χειροκρότημα). Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού θα είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μαζί μας, ξεναγός τόσο στα Μνημεία ετούτου του Αρχαίου Τόπου όσο και στην υπό ανοικοδόμηση Παντοτινή Ανάμνηση Μέσα μας.

Είναι γιαπωνέζα, δουλέψαμε ατέλειωτες νύχτες και μέρες μαζί για να γραφτεί ετούτο το 12ήμερο έργο της ζωή μας. Sakurahime… (Παραδίδω το μικρόφωνο και θεωρώ δεδομένο ότι όλοι μιλάμε και καταλαβαίνουμε γιαπωνέζικα.…)

• Arigatou… Yōkoso… Καταλαβαίνετε γιαπωνέζικα ή να συνεχίσω στα ελληνικά; (Σιωπή)

Είμαι η Sakurahime, η ξεναγός σας όλες αυτές τις μέρες κι αυτό που μου ζητήθηκε να κάνω είναι να σας ξεναγήσω στα Άδυτα Ανείπωτων Ιστοριών… Όταν δε με καταλαβαίνετε θα με μεταφράζουν, είναι δύσκολο για σας το ξέρω, είναι δύσκολο να καταλάβετε την πατρίδα μου, είναι ένας ολόκληρος Άλλος Κόσμος η Ιαπωνία αλλά, θα σας πω έναν τρόπο για να κόψετε δρόμο. Να δεχτείτε από ετούτη την πρώτη στιγμή ότι υπάρχουν άλλες πραγματικότητες, να μην συγκρίνετε τίποτα, απλά να δείτε και κυρίως να νιώσετε. Κάθε μέρα, εκτός από τις ξεναγήσεις, θα σας λέω κι ένα μυστικό, ιστορίες που συνήθως δε λέμε εμείς οι ξεναγοί αλλά η Melodrakma το έθεσε ως προϋπόθεση. Το ταξίδι σας λέγεται «Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» των αισθήσεων ναι, να νιώσετε, να αισθανθείτε… Και είναι σαν ένα έργο θεατρικό ετούτο το ταξίδι που μέσα του έχει άλλο έργο… μέσα του έχει ένα έργο-πραγματική ιστορία που λέγεται…

«Tuko! Tuko! The Princess of the Lizard Moon». 

Είναι μια Ιστορία Αγάπης και Προδοσίας! Αθετήσατε ποτέ το λόγο σας στην Έρωτα; Προδώσατε μ’ άλλα λόγια ποτέ; Γιατί προδοσία είναι ειν’ αυτό… Ναι, συμφωνήσαμε με τη Melodrakma εκτός από τις ξεναγήσεις, κάθε μέρα να μοιραζόμαστε μια ιστορία σα να ήταν σκηνή του έργου στο οποίο είμαστε θεατές και ηθοποιοί συγχρόνως, αυτό είναι το ταξίδι ετούτο… Ακούστε λοιπόν την πρώτη… Μια φορά κι έναν καιρό, κοντά στο ηφαίστειο Φούτζι ζούσε ένας ιερέας που ερωτεύτηκε τον υποτακτικό του… Κατατρεγμένοι από τους χωρικούς για τον απαγορευμένο τους έρωτα, ο ιερέας και ο υποτακτικός του φεύγουν τρέχοντας για το βουνό, από 'κει να ριχτούν βαθιά μες στη χαράδρα… Είναι αποφασισμένοι! Αφού δεν μπορούν μαζί να ζήσουν, θα πεθάνουν μαζί!

ΙΕΡΕΑΣ: Άντε! Άντε! Πιο γρήγορα! Πιο γρήγορα! ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ: Τα πόδια μου μ' εγκαταλείπουν. ΙΕΡΕΑΣ: Λιγάκι ακόμα! Άλλη μια ανηφοριά και η σπηλιά με τα μπαμπού μάς περιμένει στο χείλος του γκρεμού. Και πέρα απ' αυτή ο ποταμός. ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ: Τα νερά θα 'ναι παγωμένα. ΙΕΡΕΑΣ: Δε θα το νιώσουμε το νερό. Τα βράχια μόνο θα αισθανθούμε. ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ: Τον ήχο των κρανίων στην πέτρα, θα τον ακούσουμε καθώς θα πέφτουμε; ΙΕΡΕΑΣ: Τελευταία η ακοή μας θα χαθεί. ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ: Στον πάγο θα ταφούμε. ΙΕΡΕΑΣ: Καλύτερα... παρά τσουρουφλισμένοι στην πυρά!

(Ακούμε την ιστορία τής Sakurahime… στο τέλος χειροκρότημα με καρδιά και συγκίνηση!)

-Μην το σταματάς εκεί Sakurahime… συνέχισε… (φωνάζει η Σοφία απ’ τη γαλαρία.) - Κάθε μέρα λίγη απ’ την Ιστορία μιας Προδοσίας κι όλα αυτά ανάμεσα σε ομορφιά… είναι όμορφη η πατρίδα μου θα δείτε Καλώς ήρθατε. Yōkoso (Χειροκρότημα)

• Arigatou… Ευχαριστώ.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, κάνουμε τη γνωστή «τακτοποίηση», λίγος χρόνος για ξεκούραση και ραντεβού στο λόμπυ για μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Πάμε βόλτα κι ύστερα δείπνο. Θα τρώμε κάθε μέρα μαζί. Αποφασίσαμε να είναι κοινή η εμπειρία ενός γεύματος την ημέρα σ’ αυτή την Άλλη ΚΑΙ Γαστρονομική Πραγματικότητα. Πάμε βόλτα τώρα…

Κοιτάξτε τον Πύργο του Τόκιο… σα φαλλός σύμβολο δύναμης και έπαρσης και ονείρου και φιλοδοξίας, καλό και κακό χέρι-χέρι αιώνες τώρα… 13 μέτρα ψηλότερος από τον Πύργο του Άιφελ… είναι στη φύση μας ο ανταγωνισμός και τον εμφυσούμε και στα έργα μας… Κοιτάξτε και τον Tokyo Skytree…  Το 2012 ήρθε και εκθρόνισε απ’ τη θέση του ψηλότερου κτηρίου τής χώρας τον Πύργο του Τόκιο… Όπως ακριβώς είχε κάνει αυτός το 1958 στον Πύργο του Παρισιού… Δεν υπάρχει πιο εφήμερο πράμα απ’ την κάθε πρωτιά και είναι φύση μας να θέλουμε πάντα λίγο ψηλότερα…  Καλό είναι αυτό αλλά… Συγχώρεσέ μας Ίκαρε, δε μπορούμε να μάθουμε απ’ τη δική σου εμπειρία, είναι η φύση μας τέτοια, πρέπει να πάθουμε και μεις… Κοιτάξτε... Πύργοι παντού, Ουρανοξύστες παντού... Αν συνεχίζαμε όλο ευθεία θα φτάναμε στο Shinjuku, το Μουσείο Σαμουράι αλλά, μια βόλτα αναγνωριστική είπαμε, ως το εστιατόριο… φτάσαμε… (Στο εστιατόριο) Φέρε σάκε, φέρε κι άλλο…

• Μισό λεπτό… Sakurahime… Ποιος είναι αυτός που μας κοιτάζει τόση ώρα; Εκεί στο μπαρ… με τα τατουάζ…
• Σςςςςς… Πάρε το βλέμμα σου από πάνω του. Ξέρεις τί σημαίνει το τατού στην αριστερή πλευρά του λαιμού του;;; Σκύψε να σου πω στ’ αυτί…

Διανυκτέρευση.

Αφύπνιση και πρωινό. Ένας θεός ξέρει αν αυτό το πρωινό έχει γεύση πρωινού ή μεταμεσονύχτιου δείπνου στη συνείδησή μας.

Αλήθεια, τί ώρα είναι; Κοιτάζουμε μέσα μας… σκοτάδι και Μορφέας. Κοιτάζουμε απ’ το παράθυρο του δωματίου μας… φως και γιαπωνέζοι κινούνται σε ρυθμούς fast track, αγχωμένα κάπου πάνε.

Μάλλον είχε δίκιο ο Γαλιλαίος, η γη γυρίζει, ό,τι και να λέει το σώμα μας,  εδώ και τώρα είναι πρωί, ξεκινάμε… Φύγε…φύγε βγες από μέσα μου καταραμένο τζετ λαγκ! Το κεφάλι μας κάνει 3 συνεχόμενες περιστροφές 360 μοιρών γύρω απ’ το σώμα μας ακριβώς όπως της Λίντα Μπλερ στον Εξορκιστή, άλλες τρεις περιστροφές, 6 συνολικά κι ύστερα το στόμα μας καθώς χασμουριέται ανοίγει σαν το στόμα της Κολάσεως, η γλώσσα μας σα φίδι βγαίνει απ’ την τρύπα της και κάνει κάτι σαν αυτό που στο μπαλέτο θα ήταν τριπλό τόλουπ, καθόμαστε στο κρεβάτι, ο δαίμονας μέσα μας διατάζει να ξαπλώσουμε… να γείρουμε, λέει πως θα νιώσουμε σα θεοί αν κλείσουμε τα μάτια όμως… ένα απ’ τα κορίτσια του γκρουπ αντιστέκεται… Είναι η Νέτα μας!

-ΟΧΙ! Καταραμένο τζετ λαγκ βγες από μέσα μου! (φωνάζει η Νέτα κι ακούγεται ως κάτω τη ρεσεψιόν) Βγες, βγες, βγες, βγες, βγες, βγες, βγες, βγες, βγες!!!!!

Και εγένετο θαύμα! Το Πνεύμα επιβλήθηκε στο σώμα! (γιατί περί θαύματος πρόκειται όταν αυτό συμβαίνει) Η Δύναμη του Ανθρώπινου Μυαλού, η Νόηση επιβλήθηκε στην αδυναμία της σάρκας. Η Λογική νίκησε το ενστικτώδες…   -Δεν ήρθα στην Ιαπωνία να κοιμηθώ… Δε θέλω να χάσω ούτε μια στιγμή… (Κραυγή της Νέτας) Βγες τζετ λαγκ από μέσα μου βγεεεεεεεςςςς!!!!

Ανοίγει η πόρτα… Ρεσεψιονίστ και αστυνομία μπαίνουν… Μαζί είναι και η Sakurahime… Απ’ τις φωνές και τα ουρλιαχτά… «Βγες τζετ λαγκ από μέσα μου βγες…», ήρθε η αστυνομία, η ρεσεψιόν σχεδόν σύσσωμη, η διεύθυνση του ξενοδοχείου, δυο καμαριέρες που περνούσαν τυχαία εκείνη την ώρα από κει, μια Βραζιλιάνα, (θεά σοκολατένια) μ’ έναν ηλικιωμένο κύριο με περουκίνι, έμοιαζε με τον Τραμπ από μακριά αλλά τελικά δεν ήταν ο Πρόεδρος, η σοκολατένια θεά έμοιαζε με αντίπαλο δέος τής Μελανίας, αμέσως μετά μπήκαν στο δωμάτιο 12 άντρες του στρατού, των ειδικών δυνάμεων πρέπει να ήταν γιατί ήταν ψηλοί πάνω από 1,40 όλοι τους, τους ειδοποίησαν γιατί δεν είχαν ξανακούσει τέτοια φασαρία, τέτοιο πάθος «βγες…βγεεεςςς…» πίσω απ’ τους άντρες των Ειδικών Δυνάμεων  φάνηκε ο Τζιωρτζ Κλούνεη με την Αμάλ που έμεναν στο διπλανό δωμάτιο, μετά εγώ και δε θυμάμαι ποιος άλλος, χαμός στο δωμάτιο της Νέτας μας…

Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι για να χωρέσει τόσος κόσμος, το δωμάτιο ήταν μεγάλο. Κι επειδή τέτοιο πράμα στην Ιαπωνία δεν υπάρχει βεβαιωθήκαμε όλοι ότι όσα μα διηγούνταν η Νέτα, ο λαός όλος αυτός στο δωμάτιό της ήταν στο δωμάτιο του Ονείρου της. Στην πραγματικότητα πια κατεβαίνουμε όλοι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για πρωινό. Πρωινό λοιπόν και φύγαμε για την πρώτη γνωριμία με τη πρωτεύουσα της Ιαπωνίας… Στο λεωφορείο… Καλημέρα Sakurahime, η χθεσινή σου ιστορία με τον καλόγερο σα φάρμακο ειδικό αλάφρωσε τα βλέφαρα, πάει το τζετ-λαγκ, μόνο δίψα για αυτή και για άλλες ιστορίες έμεινε.

• Καλημέρα σε όλους. Πολύ χαίρομαι που η ιστορία που σας διηγήθηκα χθες βρήκε χώρο μέσα σας. Συμβαίνουν τόσα πολλά κάθε μέρα σε όλους μας, βομβαρδιζόμαστε από τόση πληροφορία και εικόνα που είναι ανάγκη μας να ξεχνάμε μερικά για να χωρέσουν κάποια επόμενα. Μεγαλώνοντας, ξεχνάω τόσο πολύ και τόσο εύκολα που όλο και πιο βαθιά πιστεύω πως τελικά ό,τι θυμόμαστε, οφείλετε είτε σε θαύμα ή σε κάποια σοβαρή αναπηρία μας, στην επιμονή μας να πονάμε, ίσως αυτός ο πόνος θυμίζει πως είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Κοιτάξτε αριστερά…δεξιά… Ακόμα και πίσω απ’ τα τζάμια του λεωφορείο νιώθεις έξω την ατμόσφαιρα να σφύζει από ενέργεια! Λοιπόν, να διευκρινίσουμε το σημερινό μας πρόγραμμα. Πρώτα θα πάμε στην Ασάκουσα, μια απ’ τις πιο αυθεντικές γειτονιές του Τόκιο και κει θα επισκεφτούμε το Ναό Sensōji, τον παλαιότερο και δημοφιλέστερο βουδιστικό Ναό, αφιερωμένο στη θεότητα Κάννον. Περνώντας από τη κεντρική Πύλη του Ναού θα περπατήσουμε κατά μήκος της Νακαμίσε-Ντόρι! Είναι απορίας άξιο πώς σ’ ένα δρομάκι 250μ χωράνε αιώνες σουβενίρ και γαστρονομίας… κιμονό, μάσκες No, σπαθιά Σαμουράι, γκραβούρες, το παρελθόν λεπτοκαμωμένο από πενάκι, κούκλες μπουνράκου, κι ανάμεσα καντίνες με yakitori, σουβλάκι γιαπωνέζικο δηλαδή και tempura, πιο δίπλα αραδιασμένες στη σειρά πιατέλες με takoyaki… -Μη!!!! Μη αυτό! Δεν τρώγεται είναι μαγνητάκι! -Απ’ τη νύστα το πρωί δε μπόρεσα να φάω τίποτα… (λέει ένας από μας που δε θέλω ν’ αποκαλύψω ποιος κι ας το ξέρω εκ των προτέρων.) - Κι είναι λόγος αυτός να φας τώρα ένα μαγνητάκι… Λοιπόν… ακούστε με όλοι, θα δώσουμε λίγο χρόνο εδώ για να τσιμπήσουν κάτι όσοι το πρωί δεν… Ευκαιρία ν’ απολαύσουμε Tabearuki, φαγητό στο χέρι και στο πόδι είν’ αυτό, έχουν και οι Γιαπωνέζοι τα βρώμικά τους κι ας λάμπουν όλα γύρω. Μετά από μισή ώρα ελεύθερου χρόνου…

Φύγαμε για τους τους Κήπους του Αυτοκρατορικού Παλατιού… Περίφημος ο τρόπος των γιαπωνέζων να διαμορφώνουν τους κήπους τους, σα να σμιλεύουν το ψυχογράφημά τους είναι, πρώτα το πρακτικό και λειτουργικό κι ύστερα το φανταχτερό, άλλη πραγματικότητα, άλλος κόσμος, άλλη η δομή του μυαλού, καλά κάναμε και ήρθαμε ψιθυρίζεται παντού, απίθανοι οι ρυθμοί τής πόλης γύρω αλλά, εδώ, όλα μοιάζουν να έχουν γίνει τελετουργικά, κανένα χέρι βιαστικό δεν άγγιξε άνθρωπο ή φυτό εδώ… Κοιτάξτε… Απολαύστε ομορφιά…

Ελάτε και για μια φωτογραφία όλοι μαζί με φόντο τους κήπους των Ανακτόρων και φύγαμε… Μπορεί να είναι ιστορική η φωτό μας, μπορεί η νέα Αυτοκράτειρα να  τ’ αλλάξει όλα…  (Η ενθρόνιση του Νέου Αυτοκράτορα έγινε πρόσφατα, και πράγματι πολλά μπορούν ν’ αλλάξουν.) Η ξενάγηση συνεχίζεται…

Πάμε τώρα για «φωτογράφιση» σ’ ένα ακόμα θαύμα, πάμε να ξεναγηθούμε στον καταπληκτικό Ναό που είναι αφιερωμένος στον αυτοκράτορα Μειτζί, τον άνθρωπο  που έθεσε έναν μεγάλο στόχο, να εκσυγχρονιστεί η Ιαπωνία χωρίς να χάσει την ψυχή της, κιμονό και κινητό μαζί… Και τα κατάφερε γι’ αυτό και αναφέρεται στην ιαπωνική Ιστορία ως Μειτζί ο Μέγας!

Και μετά απ’ αυτό τί;;; Κάτι καταπληκτικό!!!! Συνεχίζουμε με μια μοναδική επίσκεψη στο Μουσείο EDO. Unique!

Πρόκειται για το Μουσείο ιστορίας της πόλης του Τόκυο. Στους χώρους που θα κινηθούμε, θ’ αποκτήσουμε πραγματική εμπειρία, θα γνωρίσουμε εικόνες από το παρελθόν της πόλης, την καθημερινότητα των κατοίκων, την αρχιτεκτονική… Η ιστορία τής κάθε πόλης είναι η ιστορία των ανθρώπων της. Εντυπωσιακό! Κι από κει, μετά από τόση Ανατολή πάμε και λίγο πίσω, στον παλιό καλό Δυτικό μας εαυτό, πάμε στην περιοχή Ακιχαμπάρα, πάμε, αυτή είναι η πιο digital περιοχή του κόσμου, πάμε να δούμε μήπως βγήκε κάποιο καινούριο μοντέλο κινητού σαν ασπιρίνη, μήπως γεννήθηκε καμιά εγγονή τής τάμπλετ… πάμε και στην Odaiba, εκεί παν όλοι για ψώνια, πάμε αλλά με μέτρο τα έξοδα, στην επιστροφή μην ξεχνάτε «πρέπει» να ψωνίσουμε και στο Ντουμπάι… Άλλο ύφος ετούτη η γειτονιά, ψώνια και διασκέδαση, πάνω σε τεχνητό νησάκι, πάμε στο δρόμο τον εμπορικό της Γκίνζα με τα ακριβά καταστήματα και τα κομψά καφέ… Ξέρετε ότι από σήμερα μπορούμε να βάλουμε στο βιογραφικό μας πως πατήσαμε στον ακριβότερο δρόμο του κόσμου;;; Ναι… μπορούμε να προχωρήσουμε στο update του C.V μας άφοβα. Ο ακριβότερος δρόμος του κόσμου είναι αυτός που πατάμε αυτή τη στιγμή, η οδός Γκίνζα!!!! (Νέο μπλοκάκι επιταγών ξεπροβάλει δειλά από κάθε τσάντα.) Ελεύθερο απόγευμα για να ελευθερωθεί ο Δυτικός μας Εαυτός ίσως στο πιο δυτικότροπο σημείο της Άπω Ανατολής. Το βράδυ έχουμε το δείπνο, μην ξεχνάτε… Αλλά αν θέλετε πρώτα, πάμε μια βόλτα με το μετρό μέχρι την αριστοκρατική συνοικία της Ακασάκα… (Αργά το απόγευμα στο μετρό.) -Κρατήσου, τρέχει σα σφαίρα το μετρό τους… -Ξέρεις ποιος είναι πίσω σου; -Ο τύπος με το Τατουάζ… -Θα του μιλήσω… -Κι αν είναι απ’ αυτούς… της γιαπωνέζικης μαφίας… Αν είναι Γιάκουζα; -Εγώ θα του μιλήσω… Πρώτη φορά είδα γιαπωνέζο πιο όμορφο κι απ’ τον Ρίτσαρντ Γκιρ, θα του μιλήσω… -Hai. - Hai… -My name is Neta… comes from Marneta… I am from Zakynthos…Greece… - Me Futzio. Japan (ευγενική υπόκλιση) -Πολύ ψηλός δεν είσαι για γιαπωνέζος…; Και πολύ όμορφος… Model model??? - What? (Μοιάζει μαγνητισμένη, έως αποβλακωμένη) Nothing, nothing Φούτζιο… το λέω καλά τ’ όνομά σου; - What? Το μετρό σταματάει, όλοι κατεβαίνουμε εκτός από τη Neta και τον Φούτζιο που μένουν και συνεχίζουν προς άγνωστη κατεύθυνση. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πόθος τυφλώνει. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίγο βαλέτω.

Οι υπόλοιποι πάμε για δείπνο. Στο τραπέζι συζητάμε για την υπέροχη μέρα, για την πρώτη αυτή επαφή απ’ το πρωί ως το βράδυ μ’ έναν λαό που είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσεις. -Θέλω να ρωτήσω κάτι τη Sakurahime… -Εδώ είναι… ρώτα ελεύθερα Σοφία. - Sakurahime… ήταν σύμπτωση που ο ίδιος άντρας με το τατουάζ ήταν χθες στο μπαρ του εστιατορίου και σήμερα στο μετρό ακριβώς στο βαγόνι που ήμασταν εμείς;

Σιωπή. -Μην πιείτε πολύ γιατί αύριο έχουμε τον ημιτελικό του Karaoke! Ναι, για αύριο κλείσαμε το δείπνο σε εστιατόριο Karaoke… θέλω να βγαίνει γάργαρη η φωνή, μη μαζευτεί πάλι αστυνομία καις τρατός απ’ της άναρθρες κραυγές όπως το πρωί με τη Νέτα...

-Sakurahime… σε ρώτησα κάτι, δεν απαντάς;

Διανυκτέρευση

Πρωινό, το σώμα άρχισε και προσαρμόζεται, νιώθουμε ήδη όλοι, έστω σχεδόν όλοι, πως είναι πρωινό αυτό που τρώμε, δε ζητάει σάκε ο οργανισμός, δε ζητάει κρασί, δε ζητάει ούτε βότκα ούτε ουίσκι, είναι πρωί-πρωί στην Ιαπωνία και παίρνουμε το πρωινό μας αλλά… η Νέτα δεν επέστρεψε.

Έστειλε μήνυμα όμως, είναι καλά, περνάει καλά λέει και κάνει αυτό που ονειρεύονταν σε κάθε της ταξίδι: να γίνει ένα με τους ντόπιους. Είναι με το Φούτζιο, πέρασαν τη νύχτα μαζί, έγραψε κι ένα αινιγματικό sms…  «H Αυτοκρατορία των Αισθήσεων Μέσα μου»

Εκτός απ’ το παραπάνω μήνυμα, έστειλε και 69, ναι, 69 Emoji. Αυτά τα εικονίδια που θέλουν ν’ αντικαταστήσουν τις λέξεις και μαζί την ανθρώπινη Σκέψη και Έκφραση! 10 Emoji με τον αντίχειρα σηκωμένο εννοώντας ΟΚ, 10 με το προσωπάκι να κλείνει πονηρά το μάτι, 10 με φιλί, 10 με σκυλάκι να στέλνει φιλί 10 με γατάκι σε ποδήλατο 10 με κουνέλι που ξεραίνεται ανάσκελα και αναβλύζουν γέλια «ΗΑ ΗΑ ΗΑ» απ’ το στόμα του… Και 9 καρδιές κόκκινες σαν τον ήλιο στη σημαία της Ιαπωνίας.

Στα Emoji μοιάζει ευτυχισμένη η Νέτα αλλά αν πραγματικά είναι, τί την εμποδίζει να το εκφράσει με λέξεις γιατί ούτε τεμπέλα είναι ούτε χαζή…

Η μυστηριώδης χώρα, μας προσέφερε ήδη απλόχερα το μυστήριο… Όση κι αν είναι όμως η ανησυχία μας για τη Νέτα, το ταξίδι συνεχίζεται. Πρέπει να σεβαστούμε τη επιλογή της να φύγει με τον Φούτζιο κι ας μας γεμίζουν τρόμο όσα σκεφτόμαστε και φανταζόμαστε… Κάνουμε όλοι ότι δε μας συμβαίνει αυτό που μας συμβαίνει, σιγά το δύσκολο, πρώτη φορά είναι που κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο μας;

Καταπληκτική μέρα κι η σημερινή. Η μία ομορφιά διαδέχεται την άλλη. Σήμερα θα κάνουμε ολοήμερη εκδρομή στο μαγευτικό Νίκκο, πάμε πίσω, στον Ιαπωνικό Μεσαίωνα σήμερα, το Νίκκο ήταν τόπος λατρείας και προσκυνήματος για την μεσαιωνική Ιαπωνία, σήμερα πια είναι διάσημος τουριστικός προορισμός, αδιανόητο για έναν ξένο να φτάσει ως εδώ και να μην πάει στο Νίκκο.

• Sakurahime, τί ιστορία έχει σήμερα το μενού;

 

• Καλημέρα… θέλω πολύ να γνωρίσετε την Ιαπωνία των παιδικών μου χρόνων γι’ αυτό σήμερα θα μιλήσουμε για…

Ακούμε την Sakurahime. Χειροκρότημα. Φτάσαμε στο Νικκο… Μαζευτείτε όλοι μαζί εκεί, θέλω μια φωτογραφία με φόντο την Ιερή τοξωτή γέφυρα Σινκίο κι ύστερα μας περιμένει ανάβαση στον Ναό Τοσόγκου και στο Μαυσωλείο του Φεουδάρχη Ιεγιάσου.

Φεουδάρχης με τα όλα του ο Ιεγιέσου με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ως Φεουδάρχη θα τον κρίνουμε εμείς και η Ιστορία, ως παππούς πάντως θα πρέπει να ήταν σπουδαίος γιατί ο εγγονός του, το 1634 για να ξέρουμε και για ποια εποχή μιλάμε, του έχτισε αυτό το σπουδαίο Μαυσωλείο. Ίσως γιατί ήταν κανονικός παππούς, δηλαδή, ίσως επειδή δεν προσπάθησε να κάνει τον πατέρα βάζοντας όρους και όρια, αυτά είναι δουλειά των γονιών, άλλος ο ρόλος του παππού και της γιαγιάς!

Κι ύστερα, απ’ το Μαυσωλείο τού Ιεγιέσου, θα πάμε ως τη λίμνη Τσουτζέντζι, είναι εκπληκτικό το τοπίο γύρω μας, ορεινό τοπίο και νερά συγχρόνως παντού, η λίμνη κι ο ορμητικός καταρράκτης Κέγκον… Τρέχουν τα νερά σχεδόν με την ταχύτητα και την ορμή του μυαλού, μυαλό, ψυχή και σώμα απαλλάσσονται από τοξίνες χρόνων πολλών συσσωρευμένες, ομορφιά παντού γύρω μας…

Στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα και είναι ήδη απόγευμα. Επιστρέφουμε στο Τόκιο. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, είναι το τελευταίο απόγευμα στο Τόκιο. Ευκαιρία για μια βόλτα στη Γκίντζα είναι μία σπάνιας φουτουριστικής χροιάς εμπειρία που μόνο η Ιαπωνική πρωτεύουσα μπορεί να προσφέρει. Κι όποιος θέλει κάτι πιο έντονο ας πάει ως Ροποντζί με τα αμέτρητα κέντρα διασκέδασης, εκεί που συχνάζουν οι νέοι κι όσοι νιώθουν νέοι… Δουλειά, δουλειά δουλειά, ναι αυτό είναι κυρίως ο σύγχρονος γιαπωνέζος, ένας εργασιομανής αλλά όταν βγει…

Κι απόψε θα φάμε όλοι μαζί. Ναι και μεσημέρι και βράδυ σήμερα μαζί. Κανονίσαμε σ’ ένα εστιατόριο όπου θα έχει έναν απ’ τους γιαπωνέζικους τρόπους διασκέδασης… Karaoke.

Καμία σνομπαρία, ταξιδεύουμε για να βιώσουμε και τον τρόπο των άλλων… Είναι ο ημιτελικός απόψε… Δυο βραδιές, απόψε κι άλλη μία θ’ ανέβουμε σε γιαπωνέζικες σκηνές να τραγουδήσουμε… Λοιπόν ξεκινάμε… εδώ έχω τη λίστα…

Στο Νο 1 έχει κληρωθεί να διαγωνιστεί η Σοφία απ’ την Άρτα στο τραγούδι Memory που έχει ερμηνεύσει η Barbra Streisand! Υποδεχτείτε τη θρασύτατη επιλογή της Σοφίας… (Η φωνή της Γιώτας απ’ την άλλη άκρη του τραπεζιού…) -Το έπαθλο ποιο είναι;;;

Η πόρτα του εστιατορίου ανοίγει και μπαίνει η Νέτα ντυμένη γκέισα. Δίπλα της ο Φούτζιο γυμνός απ’ τη μέση και πάνω λάμπει και καμαρώνει τα τατουάζ στο στήθος του… Στης Νέτας τα μάτια λάμπει ο φόβος αλλά κάνει υπερπροσπάθεια και μπαίνει στην ατμόσφαιρα τη γιορτινή.

Karaoke πάρτι, δείπνο και διανυκτέρευση.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εάν το δηλώσετε εγκαίρως, η Melodrakma θα έχει φροντίσει να έχει το τραγούδι που επιλέξατε να μοιραστείτε για τη χαρά της στιγμής.

Η ερμηνεία της Σοφίας χθες βράδυ στο Memory  ήταν ό,τι χειρότερο έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια κι όπως ήταν αναμενόμενο δεν προκρίθηκε. Αντιθέτως η Νέτα, μάς εξέπληξε και πέρασε στον τελικό μ’ ένα γιαπωνέζικο τραγούδι που άρον-άρον όπως αποδεικνύεται της έμαθε ο Φούτζιο. Της το τραγουδούσε όλη νύχτα, όλη νύχτα κάναν έρωτα και της ψιθύριζε μελωδικά λέξεις στ’ αυτί…

Πολύ καλά τα πήγαν και η Αρχοντούλα με τη Χριστίνα, καταχειροκροτήθηκαν απ’ τους γιαπωνέζους που βρίσκονταν στο μαγαζί. Τραγούδησαν το «Άγγελε μου, Άγγελέ μου… Άγγελε του Παραδείσου…» που είχαν τραγουδήσει κάποτε οι αδερφές Μπρόγιερ στην ταινία «Δεσποινίς Διευθυντής» με τη Τζένη να χασμουριέται. Ήμαρτον! Αρχοντούλα!!! Ήμαρτον Χριστίνα!!!

Τί κουβαλάει ο καθένας απ’ το παρελθόν του… Αδερφές Μπρόγιερ στον ημιτελικό του Τόκιο! Πάντως τα πήγαν καλύτερα σε σχέση με τη Σοφία απ’ την Άρτα! Όλοι τα πήγαν καλύτερα σε σχέση με τη Σοφία! Απ’ την άλλη, λογικό που ξεσηκώθηκαν οι γιαπωνέζοι με το ντουέτο… τόσο καταλαβαίναν, τόσο χειροκροτούσαν…

Πρωινό, βαλίτσες, -είχαμε καλομάθει τώρα 3 μέρες χωρίς μετακίνηση αλλά ήρθαμε στην άκρη του κόσμου, ας μετακινηθούμε όσο χρειάζεται αρκεί να ποτίσει το Είναι μας από τον τόπο ετούτο- φορτώνουμε βαλίτσεςσε ειδικά ναυλωμένο βαν, κρατάμε τη χειραποσκευή μας με ό,τι θα χρειαστούμε για μια διανυκτέρευση και αναχωρούμε από το Τόκιο… Adiós  Τόκιο, adiós σύγχρονη πρωτεύουσα πάμε να γνωρίσουμε τις πόλεις-γιαγιάδες που σ’ ανάθρεψαν, πάμε στις «παλιές» πρωτεύουσες, μπαίνουμε στην κάψουλα του χρόνου και πάμε πίσω, στην παραδοσιακή Ιαπωνία.

Ξεκινάει άλλη μια σπουδαία μέρα με τελικό προορισμό το Ματσουμότο. Έχουμε ραντεβού με το Μαύρο-Κοράκι σήμερα! Ξεκινάμε… Όχι, δεν πάμε κατ’ ευθείαν…

Καλημέρα Sakurahime, είμαστε όλοι δικοί σου, σα ν’ αρχίζει σήμερα το ταξίδι, σα μια μικρή εισαγωγή η πρωτεύουσα της πατρίδας σου και τα περίχωρά της και τώρα περνάμε στο θέμα… Τί έχουμε σήμερα 1^η ώρα.   Η Sakurahime παίρνει το μικρόφωνο… Μουσική… Απ’ τα τζάμια του λεωφορείου μας εκπληκτικό το θέαμα, πυκνή βλάστηση, σχηματισμοί νεφών και ιστορίες ανθρώπων μπλέκονται…

ΙΕΡΕΑΣ : Ο μοναχός δεν πρέπει να ερωτεύεται τον υποτακτικό του. ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ: Ο μοναχός όχι. Ο πολεμιστής όμως μπορεί. Γιατί αυτός έχει την τιμή του ξίφους του. Τη δέχεται ο λαός την επιθυμία εκείνου που με τη δύναμη τον προστατεύει.   ΙΕΡΕΑΣ: Φτάσαμε...Κοίτα! Μια σαύρα! Μια σαύρα!   ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ: Ακούω τις καμπάνες του ναού! Τις καμπάνες του εσπερινού! Ιερή στιγμή. Οι σαύρες κατεβαίνουν να φιλήσουν τη γη. Στην επόμενη ζωή μου, όταν η σάρκα μου θα γίνει βρύο θα νιώθω το άγγιγμα των χειλιών τους.  Πριν χαθώ στο θάνατο, τον όρκο μου στο νου σου βάλε.  Στην επόμενη ζωή, όταν αυτές οι καλαμιές χρώμα ασημί ή μαύρο θα 'χουν, σ' εκείνη τη ζωή, ξένος εγώ θα 'μαι για σένα μακριά από ναούς και εσπερινούς. Τους ανθρώπους θα υπηρετώ και όχι τους θεούς. Θα χορεύω! Θα χορεύω τον πόνο που γνώρισα.  ΙΕΡΕΑΣ: Μη! Ξέχασέ τα όλα! Τίποτε μην επιθυμείς πριν από το θάνατο.  Τίποτε μην επιθυμείς πριν από το θάνατο. ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ: Τότε το χέρι δως μου κι ας πηδήσουμε! Τώρα,  πριν η πίκρα ματώσει την ψυχή μου!   ΙΕΡΕΑΣ:  Όχι! Εσύ πρώτος το βήμα κάνε. ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ : Γιατί δάσκαλε την ιερή σου υπόσχεση προδίδεις; Μήπως φοβάσαι; ΙΕΡΕΑΣ: Πρέπει να προσευχηθώ για το πνεύμα σου. Πήδηξε και θα σε ακολουθήσω. ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ: Σ' ευχαριστώ Δάσκαλε, και αντίο. Πες μου, η αγάπη γεμίζει το κενό ή χάνεται μέσα του; Sakurahime: Ο Υποτακτικός πέφτει στη χαράδρα. Οι φωνές των χωρικών που ολοένα και πλησιάζουν γίνονται εντονότερες. ΙΕΡΕΑΣ Όχι!...Όχι! Δεν πρέπει να πεθάνω! Αντίο. Η αθώα σου ψυχή ας αναπαύεται εν ειρήνη... Κι εγώ, τι θ' απογίνω μετά τον κόσμο αυτό... τί υπάρχει πέρα απ' αυτόν; Αν εγώ πεθάνω ποιος θα θυμάται εσένανε και εμένα πώς οι ζωντανοί θα με θυμούνται; Μακριά σου, ίσως να μάθω πάλι σαν ιερέας να ζω. Όχι δεν μπορώ,  ποιος ναός τις πύλες του θα μου ανοίξει; Στο θάνατο ποιος θα με δεχτεί; Όχι δεν πρέπει να πεθάνω. Πνεύμα δεν έχω να παραδώσω. Αλλά κι αν είχα, σε ποιον το θάνατο ν' αφιερώσω; Τότε τρέξτε πόδια μου. Μακριά, όπου μπορείτε οδηγήστε με. Θα περιπλανηθώ, σκυμμένος ως το χώμα, μακριά θα πάω, κι άλλο μακρύτερα ώσπου μορφή ν' αλλάξω κι άνθρωπος να μη με γνωρίζει…. Sakurahime: Απ’ τη βαθιά χαράδρα ακούγεται η φωνή του υποτακτικού… Έχει μεταμορφωθεί σε σαύρα, μια γλώσσα φαίνεται πίσω απ’ τα βράχια που γλιστράει μέσα και έξω και κράζει… πονάει απ’ την προδοσία και ζητάει εκδίκηση…  "ΤUΚΟ! ΤUΚΟΟΟ!" Φτάσαμε στην Καμακούρα. Χειροκρότημα!   Φτάσαμε στην Καμακούρα. Ιδού η πρώτη Πόλη των Σαμουράι. Στα τέλη του 12^ου αιώνα, η δυναστεία του Minamoto Yoritomo την επέλεξε για έδρα της. Ατόφιος ιαπωνικός Μεσαίωνας ετούτη η πόλη. Τη λένε το Κυότο της Ανατολικής Ιαπωνίας. Μια μικρή πόλη μ’ έναν ένα τεράστιο θεό στο κέντρο της. Ναι, αυτό θα κάνουμε εδώ, θα επισκεφτούμε τον Ναό του Μεγάλου Βούδα, το Ναό Kotokuin, 11,5 μέτρα θεός τους προστατεύει, κι οι Γιαπωνέζοι, ψηλά σηκώνουν κι αυτοί σαν και μας το κεφάλι για να αντικρύσουν το πρόσωπο του θεού. Και μετά την ξενάγηση θα πάμε να περιηγηθούμε στην οδό Komachi dori, σα να φύτρωσε 21^ος αιώνας στην καρδιά του Μεσαίωνα ετούτο το δρομάκι, στην καρδιά της παλιάς πόλης όλα σούπερ μοντέρνα γύρω μας. Χρόνος για καφέ σουβενίρ, ας πάρουμε κι ένα i-phone 33 και φύγαμε για το Χακόνε…  

Λεωφορείο, Λόγος, Μουσική, φτάσαμε! Είναι ένα από τα πιο φημισμένα θέρετρα θερμών ιαματικών λουτρών ολόκληρης της Ιαπωνίας… Δώρο στα μάτια μας το τοπίο γύρω, τα δάση, οι πλαγιές τού Εθνικού Δρυμού του Χάκονε, ζεστές πηγές και ποτάμια, νερό παντού! Τα στοιχεία της φύσης όλα μαζί… Νερό, ναι, εκεί που γεννιέται η ζωή θα πάμε πρώτα, στα νερά της λίμνης, θα απολαύσουμε μια μίνι κρουαζιέρα στη Λίμνη Ashi και φόντο στο σκηνικό των ματιών μας θα είναι η χιονισμένη κορυφή του Όρους Φούτζι, το Ηφαίστειο Φούτζι! Αέρας και φωτιά και νερό…  Ετούτη εδώ η λίμνη δημιουργήθηκε στο κρατήρα του ηφαιστείου Χάκονε πριν από 3000 χρόνια, όταν εξερράγη για τελευταία φορά.

Κατεβείτε απ’ τις βάρκες… Η Sakurahime είπε πως πρέπει να συνεχίσουμε από δω, πρέπει να ζήσουμε λέει μια μοναδική εμπειρία, να διασχίσουμε την κοιλάδα Owakudani… Πώς θα τη διασχίσουμε; Αιωρούμενοι!!!

Ναι, κυριολεκτικά αιωρούμενοι μέσα στο τελεφερίκ θα απολαύσουμε τη θέα των δεκάδων ενεργών θειούχων πηγών… Αιωρούμενοι Θεατές και Πρωταγωνιστές συγχρόνως της ίδιας μας της ζωής, Ακροβάτες  του Μεγάλου μας Τσίρκου που λέγεται Ζωή. Αέρας και φωτιά και νερό…  Ποιος να το ‘λεγε ότι θα μας αξίωνε η ζωή να φτάσουμε ως εδώ και ν’ αγναντεύουμε τώρα  απέναντί το θρυλικό όρος Φούτζι! Χαίρε Αίτνα! Χαίρε Βεζούβιε! Χαίρε Κρακατόα! Χαίρε Πινατούμπο Χαίρε Θήρα! Χαίρε και συ Φουτζιγιάμα, Χαίρε Προμηθέα και Μύθοι Ανατολής και Δύσης που μας αναθρέψατε και μας ταξιδέψατε όταν δεν μπορούσαμε.

Μια φωτογραφία όλοι μαζί, για τη Μνήμη και για την Τύχη που μας ένωσε ετούτες τις μέρες σε μια χώρα που θα μπορούσε να είναι άλλος πλανήτης! Κλικ. Φλας! Αναχώρηση για το Ματσουμότο. Μουσική κι ύστερα η Sakurahime ξαναπαίρνει το μικρόφωνο… Αγαπημένη Sakura, πότισε τη σκέψη και την ψυχή μας με την πατρίδα σου…

Άφιξη στο Ματσουμότο, τακτοποίηση στο ξενοδοχείο κι αμέσως ραντεβού στο λόμπι για να γνωρίσουμε κι ετούτη εδώ την πόλη… Εδώ, κυρίως θέλω να δούμε το περίφημο Κάστρο της. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στα ομορφότερα κάστρα της Ιαπωνίας ολόκληρης. Πρόκειται για Κάστρο hirajiro, χτισμένο δηλαδή στα πεδινά κι όχι όπως τα περισσότερα που για λόγους στρατηγικής χτίστηκαν σε λόφους ή βουνά. Γιατί αυτό Sakurahime; Το Κάστρο «Μαύρο-Κοράκι», έτσι το λένε οι Ιάπωνες και τίποτα δε βαφτίζουν χωρίς λόγο. Ένα μυστηριώδες Μαύρο-Κάστρο προς ανακάλυψη! Επιστροφή στο ξενοδοχείο για το δείπνο.

Η Sakurahime κάθεται δίπλα στη Νέτα. Σκιτσάρει κάτι σε μια χαρτοπετσέτα, η Νέτα την παρακολουθεί ώσπου πετιέται ταραγμένη πάνω.

Αυτό που ζωγράφισε η  Sakurahime είναι το τατουάζ που έχει ο Φούτζιο…  εδώ… χαμηλά… Η Νέτα έντρομη πάει κάτι να πει… Η Sakurahime τη διακόπτει τρυφερά. Sakurahime: Θες να ξέρεις ποιος είναι ο Φούτζιο και ποια η σχέση μου μαζί του ή να το αφήσουμε να μας σέρνει με τη δύναμη που έχουν μυστήρια και ερωτηματικά; Μην ξεχνάς κι ο δικός σας ο Οιδίποδας πόθησε να μάθει την αλήθεια και…

Διανυκτέρευση.

Υ.Γ: Να ένας απ’ τους λόγους που χρόνια τώρα φύτρωσε κι έβγαλε ρίζες βαθιά μέσα μου η επιθυμία να σκηνοθετήσω ένα ταξίδι στην Ιαπωνία. Ο τρόπος που ερμήνευσε ο Γιούκιο Νιναγκάουα τη Μήδεια. Αναρωτιόμουν πάντα έκτοτε, πώς είναι δυνατόν ένας λαός τόσο διαφορετικός, τόσο μακρινός από κάθε άποψη, πώς είναι δυνατόν να κατάλαβε τόσο ουσιαστικά το Λόγο του Αρχαίου Δράματος;

Πάμε πίσω σήμερα, πίσω στο χρόνο πίσω, πάμε στην Τακαγιάμα κι από κει στην Καναζάουα! Όχι, αυτό το ταξίδι δε θέλαμε να «πιάσει» απλά τα SOS, Τόκιο, λίγο Κιότο και Οσάκα, βάλε και ολίγη Χιροσίμα και πίσω… Ούτε απ’ την άλλη χρειάζονται 20 μέρες ταξιδιού, για να μη μείνει η επαφή με μια χώρα στο επίπεδο του φλερτ, να γίνει Σχέση… Αυτό που χρειάζεται είναι δουλειά και αφοσίωση, να εντοπίσει κανείς το DNA του τόπου που προτείνει και καλεί ανθρώπους να τους τον αποκαλύψει… Σα ταινία ετούτο το ταξίδι… Σίγουρα όσα ζούμε και θα ζήσουμε τα ‘χουμε δει σε ταινία αλλά δεν ήμασταν εμείς οι πρωταγωνιστές όπως τώρα...

Πρωινό και φεύγουμε για τη σπουδαία πόλη τής Τακαγιάμα. Στο λεωφορείο… H Sakurahime παίρνει το μικρόφωνο:

• 0 Καλημέρα… Σήμερα θα ‘ναι σα να γυρίζουμε το ρολόι πίσω, πολύ πίσω, στην παλιά Ιαπωνία, πάμε στη Χρυσή Περίοδο, τη λέγαμε EDO… Τότε που η Τακαγιάμα ήταν σα μια πλούσια πριγκίπισσα… Είχε μαζέψει στα πόδια της πλούσιους εμπόρους, όσους διψούσαν για επιτυχία και πλούτο, μην το υποτιμάτε, έχει τη γοητεία του και το εγχείρημα απόκτησης πλούτου, είναι ένας τρόπος κι αυτός να μεγαλώνουμε. Όσο σπάνια κι αν συμβαίνει πια αυτό, το να πλουτίζεις μπορεί και να ‘ναι ένα μέσο να κάνεις Καλό σε πολλούς! Έζησαν και τέτοιοι άνθρωποι κάποτε στην Τακαγιάμα… Μ’ αρέσει να μιλώ για το Καλό κι ας σπανίζει, απ’ αυτό παίρνει ανάσα που και που η απελπισία μας…

Μουσική…

Καθήστε αναπαυτικά, έχω τόσα πολλά να σας πω σήμερα για την πατρίδα μου… Είχατε ακούσει για την Τακαγιάμα πριν απ’ αυτό το ταξίδι; Είναι μία απ’ τις πόλεις που πιο πολύ έσωσαν τις αρχαίες παραδόσεις της Ιαπωνίας. Ίσως γιατί το χειμώνα παγώνουν όλα γύρω της και απομονώνεται… Κρύο φριχτό γύρω απ’ την Τακαγιάμα το χειμώνα, ας πούμε πως η μοναξιά και η απομόνωση έχουν και ευεργετικές συνέπειες… Προτιμώ ν’ αναζητήσουμε σε όλα κάτι θετικό αυτές τις μέρες κι ας είναι ψέμα. Πρώτη φορά μας σώζει ένα ψέμα;

Καθήστε αναπαυτικά… Λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Σαμουράι που ξέπεσε πολύ… (Ακούμε τη Sakurahime.) ……………. …………….. ……………… Λόγο στο λόγο φτάσαμε. Φτάσαμε στην αντίζηλο του Κιότο. Όμορφη!!!!! Δίκιο δεν είχα; Φτάσαμε στο 1500… Πάμε από δω, στην οδό Sannomachi, σα δρόμος-μουσείο ο Sannomachi, σπίτια παλιά, εργαστήρια χειροτεχνίας, παλαιοπωλεία, αρχαία καταστήματα, σχεδόν αρχαία καφέ κι αρχαία σουβενιράδικα… Ελάτε από δω, θέλω να σας δείξω ένα αποστακτήριο σάκε… Δείτε κι από κει, παρατηρείστε τα σπίτια, μερικά λειτουργούν ως Μουσεία, μπορείς να μπεις, μπορείς να μάθεις πως είναι από μέσα τα σπίτια ξένων ανθρώπων…

Χρόνος για καφέ ή/και σάκε κι ύστερα θ’ αφήσουμε πίσω μας την παλιά πόλη και πάμε να δούμε το Μουσείο Matsuri no Mori… Ποιος δε γνωρίζει το Μουσείο Matsuri no Mori; Να βγει ένα βήμα μπροστά!!!! Καταπληκτικό… Σχεδόν όλα του τα εκθέματα σχετίζονται με το Φεστιβάλ της Τακαγιάμα, ένα από τα τρία πιο σπουδαία φεστιβάλ της Ιαπωνίας. Άρματα έργα Τέχνης που μέσα τους κρύβουν άλλα έργα Τέχνης με τη σειρά τους, τις περίφημες Μαριονέτες που χρειάζονται οχτώ και δέκα άνθρωποι να τις κινήσουν, όχι σαν και μας που μας κινεί με το μικρό της δαχτυλάκι η ανάγκη… Ώρες -ώρες λες καλύτερα να ήμουν από ξύλο, να ‘μουν μαριονέτα, λιγότεροι θα με χειραγωγούσαν, να ‘μουν από πέτρα να μην πονάω, να ‘μουν από χρυσό να στέκονται όλοι προσοχή μπροστά μου! Ξύλο και πέτρα και χρυσός… όπως όλα γύρω μας εδώ στην Τακαγιάμα… Άρματα-Κάστρα ολόκληρα, μαριονέττες karakuri, τύμπανα taiko, τα μεγαλύτερα τύμπανα του κόσμου… Ναι, τελείωσαν τα εύκολα, τώρα είμαστε στην καρδιά της Ιαπωνίας… Matsuri no Mori… karakuri… taiko… Ανεβείτε στο πούλμαν, επόμενος προορισμός  το χωριό Shirazawago, θέλω να νιώσουμε την ενδοχώρα, τα χωριά τους, είναι άλλη η όψη των ανθρώπων στα χωριά, είναι σα να ‘χουν με τον έρωτα και τη σεξουαλικότητά τους άλλη σχέση, είναι σαν η επαφή τους με τη φύση να βάζει το χέρι της και να χαρίζει λίγη απ΄ τη Μέσα Ελευθερία… Κοιτάξτε τα παραδοσιακά gassho-zukuri, έτσι λένε τα  αγροτόσπιτα, είναι σα το λογότυπο της περιοχής, μέχρι η Ουνέσκο εντυπωσιάστηκε και τα βαλε στα κιτάπια της: Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομία τα gassho-zukuri και ξέρετε τι θα πει; «Τα χέρια που προσεύχονται», έτσι είναι φτιαγμένη η στέγη τους, σα χέρια που προσεύχονται μοιάζει κι όταν βρέχει, τα χέρια γίνονται μάτια και τα νερά δάκρυα…

Ήρθε η ώρα να πάμε στην Καναζάουα… Δυο νύχτες στην Καναζάουα. Έχετε εμπιστοσύνη, αξίζει 2 και 1002 νύχτες η Καναζάουα, θα δείτε γιατί… Άφιξη στο ξενοδοχείο και ραντεβού για το δείπνο μας…

Στο εστιατόριο κατά τη διάρκεια του δείπνου η Sakurahime υψώνει το ποτήρι… Στην ημέρα που ζήσαμε κι σ’ όσα μας προίκισε. Σ’ όσα μας έκαναν οι μαριονέτες να σκεφτούμε… Σ’ όσα μοιάζουν άνθρωποι και μαριονέτες. Στους ξεναγούς μαριονέτες. Αυτό είναι ένας ξεναγός, μια μαριονέτα στα χέρια της ανάγκης του να διηγηθεί ιστορίες με σάρκα και οστά… Ώσπου φτάνει μια στιγμή που δεν ξέρεις, φτιάχνεις εσύ τις ιστορίες ή εκείνες σε διαμόρφωσαν;

Αλήθεια, όταν το φεγγάρι βυθίζεται στα γαλανά νερά μιας λίμνης, βρίσκεται ακόμα στον ουρανό ή εκεί που το βλέπουμε;

Διανυκτέρευση.

Ήταν ωραία χθες βράδυ. Είμαστε ήδη πια παραδομένοι στην αλήθεια του τόπου. Όλα γύρω μας είναι Ιαπωνία. Τραβήξτε το σπαθί κάτω απ’ το κιμονό, έχουμε να δώσουμε σπουδαία μάχη σήμερα, θα αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα, θα δούμε πόσο δίκιο είχε η φαντασία μας κάθε φορά που έκανε τα δικά της οικοδομώντας μια Ιαπωνία μέσα μας. Ναι, εδώ που φτάσαμε αυτό ζούμε πια, τη συνάντηση όσων είχαμε φανταστεί με την πραγματικότητα.

Μετά το πρωινό θα επισκεφτούμε μια απ’ τις πιο παραδοσιακές ψαραγορές του κόσμου, ναι του κόσμου ολόκληρου: την  Omicho, φρέσκα θαλασσινά παντού, πάνω από 300 χρόνια εδώ, από τη περίοδο Edo ήταν ήδη γνωστή η Omicho! Όστρακα κινούνται νωχελικά σα να κάνουν στριπτίζ πετώντας από πάνω τους το πέτρινο πέπλο, επιθετικοί αστακοί μας προκαλούν κάνοντας βήματα προς την πλευρά μας, καβούρια μοιάζουν να μας αποφεύγουν, πάνε προς τα πίσω κι απομακρύνονται, καραβίδες κοιτάζουν κατάματα ανθρώπους και ικετεύουν να μην τις φάνε ζωντανές τουλάχιστον… Απ’ την περίτεχνη κουζίνα των Βάσκων στη σούσι  απλότητα της γιαπωνέζικης! Συνεχίζουμε προς το λόφο όπου βρίσκεται το Κάστρο της Καναζάουα αλλά πρώτα, μια στάση στους πρόποδες για να κάνουμε κάτι μυθικό! Θα επισκεφτούμε τον Οίκο του Σαμουράι Νομούρα-Κε, σπουδαίο, από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της περιοχής, χάρη στην επίσκεψη αυτή θ’ ξεδιπλωθούν μπροστά στα μάτια και στην καρδιά μας όψεις τής καθημερινότητας των σαμουράι την περίοδο ακμής τους. Τί ήταν οι Σαμουράι και τί απέμεινε απ’ αυτούς…;

Κοιτάξτε κιμονό…σπαθιά…ομορφιά… Ετούτο το τατουάζ είναι ίδιο με του Φούτζιο; Πάμε.

Επόμενος σταθμός το Κάστρο Καναζάουα, για αιώνες έδρα τής πανίσχυρης οικογένειας των Maeda, πάντα υπήρχαν πανίσχυρες οικογένειες, και τώρα υπάρχουν… Μήπως αυτό είναι και το αποδεικτικό στοιχείο ότι ο Μεσαίωνας είναι ακόμα εδώ; Πώς μπορεί μια οικογένεια, μία και μόνο οικογένεια να κάνει κουμάντο σ’ έναν τόπο; Παλιά μάχη αυτή, χαμένη, η Λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά, ‘υστερα χέρια βιαστικά τη γδύνουν, τη διαπομπεύουν… Καημένη Λογική, σχεδόν πάντα ηττημένη αλλά ποτέ δεν απελπίζεσαι και ξαναπροσπαθείς…Πώς το καταφέρνεις αυτό;

Ελάτε να μπούμε στο Κάστρο, εδώ θα καταλάβουμε τί θα πει παραδοσιακή γιαπωνέζικη στρατιωτική αρχιτεκτονική! Πόλεμος, αιώνες πολέμου… Τί θέλει αυτός ο Κήπος μέσα στα πεδία αιώνιων μαχών;; Κοιτάξτε ομορφιά… Είναι ο Κήπος  Kenrokuen, δικαίως τον θεωρούν τον ωραιότερο ολόκληρης της Ιαπωνίας! Απίθανη ομορφιά… Χέρια ανθρώπινα έφτιαξαν αυτόν τον παράδεισο, μπορεί κι ο Άνθρωπος να κάνει παραδείσους, μια ανάσα απ’ τη κόλαση της Χιροσίμα ένας παράδεισος! Μόνο ο Άνθρωπος ξέρει να ακροβατεί τόσο ιδανικά ανάμεσα στο Καλύτερο και το Χειρότερο.

Γέμισε η ψυχή μας ομορφιά, πάμε, έχουμε κάτι ακόμα να δούμε σήμερα… πάμε στο Higashi Chaya gai. Έκπληξη; Όχι, αποκαλύπτω… Πάμε να δούμε ένα ειδικό εστιατόριο, πάμε να δούμε πού διασκέδαζαν την περίφημη περίοδο Edo, ναι βέβαια, όσοι μπορούσαν να διασκεδάσουν ασφαλώς… Πάμε εκεί που έπαιζαν τη μουσική τους και χόρευαν μπροστά σε πεινασμένα αρσενικά μάτια θρυλικές γκέισες… Ναι, αυτό είναι ΙΑΠΩΝΙΑ, πάμε…

Χρόνος ελεύθερος για να φτιάξει ο καθένας με το μυαλό του τη γκέισα και τον σαμουράι που του ταιριάζει. Επιστροφή στο ξενοδοχείο. Κοιτάξτε όλοι απ’ το παράθυρο των δωματίων σας… ο Βασιλιάς Ληρ του Ακίρα Κουροσάβα τρέχει προς τα δω… Τραβήξτε το σπαθί…

Δείπνο και διανυκτέρευση

Τρεις νύχτες μόνο… Τρεις έμειναν! Τρεις νύχτες αλλά και τέσσερις ολόκληρες μέρες! Είναι απίθανο αυτό που συμβαίνει με το χρόνο όταν είμαστε καλά; Οχτώ μέρες τώρα, βήμα-βήμα, ώρα με την ώρα, σε κάθε μας κίνηση μια άλλη κίνηση συμβαίνει μέσα μας, σιωπηλά κι ανεπαίσθητα, μια Ιαπωνία οικοδομείται στην ψυχή του καθενός, διαφορετική στον καθένα, κομματάκι-κομματάκι σα λέγκο συναρμολογείται μέσα μας ο Σαμουράι κι η Γκέισα που κάποτε ερήμην μας ερωτευτήκαμε, ναι γι’ αυτό είμαστε εδώ, κάτι απ’ αυτή τη χώρα το αγάπησε κάποτε το Ένστικτο και μας οδήγησε τώρα ως ετούτα τα μέρη. Είναι ένας κόσμος που δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτόν που μας μεγάλωσε, κι όμως όλο κάτι μας θυμίζει λες κι έχουν δίκιο όσοι μιλούν για μνήμες άλλης ζωής.

Ένας Αρχαίος Άγνωστος Κόσμος μέσα μας και συγχρόνως ό,τι πιο σύγχρονο μπροστά μας, απλώνουμε το χέρι σε οθόνη επαφής κι ο Σαμουράι τραβάει το σπαθί… Όχι! Πατάμε delete μετά restart κι η Γκέισα ξετυλίγει τελετουργικά το κιμονό της, αφήνει το Όμπι πάνω στο πληκτρολόγιο… Τυφλό αλάνθαστο σύστημα το ένστικτο… Το αρχαιότερο και το πλέον σύγχρονο έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο εδώ στη γενέτειρα του Ήλιου!

Ο Βασιλιάς Ληρ του Κουροσάβα έστειλε στράτευμα σήμερα να μας συνοδεύσει ως το Κυότο. Είναι η παλιά αυτοκρατορική πρωτεύουσα το Κυότο, μέχρι τα τέλη του 19^ου αιώνα, τότε που τα νιάτα τού Τόκιο εκθρόνισαν τη γηραιά πόλη των γκεϊσών. Εκεί, ανάμεσα σε τόσες άλλες θα γνωρίσουμε και τις τρεις κόρες του Βασιλιά. Σ’ ένα remake του μυαλού, οι τρεις Αγγλίδες έγιναν γκέισες… Τραγικέ πατέρα Παγκόσμιε Ληρ!!! Χώνουμε το σπαθί του Σαμουράι στη θήκη του και κατεβαίνουμε για πρωινό. Ύστερα, φορτώνουμε τις βαλίτσες κι αναχωρούμε για την πρωτεύουσα της καρδιάς και της φαντασίας. Στο λεωφορείο… Η Sakurahime στο μικρόφωνο…

Sakurahime: Σήμερα θα θυμηθώ ερωτικές ιστορίες, δικές μου και άλλων… Καμιά φορά οι έρωτες των άλλων είναι πιο κοντά σ’ αυτό που ονειρευτήκαμε, σαν πιο δικές μας κι απ’ τις δικές μας καμιά φορά οι ζωές των άλλων. Σήμερα θέλω να μιλήσουμε για τον Έρωτα στην Ιαπωνία… Φτάσαμε στο Κυότο.

Πάμε πρώτα στο ξενοδοχείο, αφήνουμε αποσκευές, τακτοποιούμε τα βασικά και δε χάνουμε ούτε στιγμή. Πρώτη ξενάγηση - γνωριμία με την πόλη… Θα επισκεφτούμε ίσως τον πλέον αγαπημένο ναό όλης της χώρας, το Ναό Kiyomizudera. Είναι χτισμένος δίπλα στο καταρράκτη Otowa… Λένε πως είναι Ιερά τα Νερά του, αν πιεις, θα ζήσεις τη ζωή σου ολόκληρη λένε…

Τί είναι ολόκληρη ζωή αλήθεια; Αφού ποτέ δε φτάνει…

Ελάτε, πάμε κι απ’ την άλλη πλευρά του Ναού… από κάθε του γωνιά η θέα είναι εκπληκτική… νά το δάσος με τους σφενδάμους και τις κερασιές! Ελάτε κι από δω… ελάτε στο Hondō… από δω φαίνεται κι η πόλη του Κυότο.

Επίσκεψη στο Ναό, προσευχή στο Ναό σ’ όποιον θεό πιστεύει ο καθένας κι ύστερα κατευθείαν στο μπαρ το Ναυάγιο, στη Gion τη διασημότερη συνοικία γκεϊσών όλης της Ιαπωνίας, του Κόσμου όλου… Νἀ η Αγία Atsuko, νά και η Hikaru και η Tomoyo… Απίστευτο… Η Γκέισα των Γκεισών… μέχρι κι η Αγία  Yuki εδώ!!!

Κυότο αγάπη μου... Καθήστε, ας μην είναι 5 η ώρα, η Melodrakma κανόνισε θα πάρουμε το τσάι μας σε ένα απ’ τα πλέον περίφημα τεΐποτεία όπου οι γκέισες και οι maiko (εκπαιδευόμενες γκέισες) προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Δε ήρθαμε εδώ για να τρέχουμε καθήστε…

Απίθανη στιγμή, αιώνων ρουτίνα για τούτες τις μυθικές γυναίκες, πρωτόγνωρη εμπειρία για μας που ο κόσμος μας είναι άλλος. There is so much beauty in the world! Γκέισες πάνε κι έρχονται… Carpe Diem! Ύστερα…

Χρόνος ελεύθερος ώσπου θα συγκεντρωθούμε για το δείπνο. Σε εστιατόριο θα φάμε απόψε, όχι στο ξενοδοχείο, απόψε έχουμε τον Τελικό του Karaoke, ναι απόψε θα ξανατραγουδήσουμε… Άλλος στ’ αγγλικά, άλλος στα ισπανικά, μια συμμετοχή στα γιαπωνέζικα…

Φαβορἰ η Νέτα… με το «Ποιος τη ζωή μου ποιος την κυνηγάει» του Μάνου Ελευθερίου και του Μίκη Θεοδωράκη… Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο καθένας κουβαλάει τον κόσμο που τον μεγάλωσε μέσα του παντού… Ναι, η Νέτα μας αποφάσισε να εξωραΐσει το είδος που λέγεται Karaoke βάζοντας έντεχνο και πολιτικό ελληνικό τραγούδι στο ρεπερτόριο… Το μόνο που θα ήθελα είναι να είχε λίγη, ελάχιστη φωνή… Την ίδια βέβαια δεν την πτοεί η παντελής σχεδόν έλλειψη φωνητικών χορδών, θα ερμηνεύσει λέει, δε θα τραγουδήσει…

Παίρνει το μικρόφωνο… Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα… όλοι στρέφονται προς κει… Είναι ο Φούτζιο… Επέστρεψε…. Η Νέτα κοιτάζει το Φούτζιο, το μικρόφωνο τής πέφτει απ’ τα χέρια, ψελλίζει… «Επέστρεφε, αγαπημένη αίσθηση επέστρεφε και παίρνε με…»

Φούτζιο: (επιτακτικά) I WANT YOU TO COME WITH ME. NOW!

Όλοι κρέμονται απ’ τα χείλη τής Νέτας. Θα υπακούσει;

Διανυκτέρευση.

Επέστρεφε, αγαπημένη αίσθηση επέστρεφε και παίρνε με…

Πώς να ταξιδέψει κάνεις στην Ιαπωνία χωρίς ν’ αναρωτιέται σε κάθε του βήμα πόση ομορφιά υπάρχει στον Κόσμο… Πώς να μην είναι ευγνώμων σε κάθε στιγμή με κάθε μία απ’ τις πέντε αισθήσεις, ευγνώμων για όσα βλέπει, μυρίζει, ακούει, γεύεται κι αγγίζει, ευγνώμων για τη ζωή… Ετούτο εδώ το ταξίδι οικοδομεί μέσα μας την Αυτοκρατορία των Αισθήσεων! There is so much Beauty in World… ψιθυρίζω στο αυτί της Sakurahime. Θα μείνουμε και σήμερα στο Κυότο, δεν είναι πόλη για επιπόλαιο πέρασμα. Μένουν δυο ολόκληρες Νύχτες καθώς και τρεις μέρες, ολόκληρες κι αυτές…

Είναι η προτελευταία βραδιά απόψε… Η Melodrakma όμως αποφάσισε να την αντιμετωπίσουμε σα να ‘ναι η τελευταία κι αυτή η συστολή του χρόνου θα διαστείλει τα πάντα μέσα μας. Τί θα γίνει απόψε; Αφήνω όλο το ταξίδι στα χέρια ετούτης της βραδιάς. Ο Φούτζιο επέστρεψε. Είναι προσκεκλημένος στο δείπνο απόψε. Ένα δείπνο που δε θα ξεχάσουμε ποτέ όσο ζούμε.

Οι μέρες τελειώνουν και φαίνεται πως πέτυχαν το σκοπό τους, θα φύγουμε γεμάτοι με ερωτήσεις κι ερωτηματικά, όχι σαν τουρίστες με έτοιμες στρογγυλοποιημένες απαντήσεις. Κατ’ αρχάς ποιος είναι ο Φουτζιο που σ’ όλο το ταξίδι μας ακολουθεί η σκιά του; Ποιος ο σύγχρονος ξεπεσμένος Σαμουράι; Ποιος ο ρόλος του στη σύγχρονη ιαπωνική κοινωνία; Πόση διαστροφή μπορεί να έχει ο ξεπεσμός σε μια χώρα που το καθετί είναι μια τελετουργία; Το τσάι τελετουργικά. Το φαγητό επίσης. Κι ο έρωτας; Υπάρχει κάποιο τελετουργικό για να συναντηθούν τα κορμιά πίσω απ’ το byobu, πίσω απ’ τα γιαπωνέζικα παραβάν; Sakurahime, ποιος είναι αυτός ο αρρενωπός, αυστηρός Φούτζιο; Είναι μια μεμονωμένη περίπτωση ή είναι τύπος Γιαπωνέζου; Και τί άλλοι τύποι γιαπωνέζων υπάρχουν αν χρειάζονταν να κατηγοριοποιήσεις τους συμπατριώτες σου; Ποιος κάνει κουμάντο στο σπίτι; Ο Φούτζιο; Ο πατέρας του; Η μάνα του ή η γυναίκα του; Είναι βίαιος ο Γιαπωνέζος; Είναι κεφάλι αγύριστο ή κλαράκι από μπαμπού που γέρνει όπου φυσάει η επιθυμία της γυναίκας του; Κάνει ακόμα χαρακίρι και τί θα ήταν σήμερα λόγος άξιος για τέτοια πράξη; Το βλέμμα σου, το χαμηλωμένο βλέμμα των γυναικών στην Ιαπωνία είναι ένα Προσωπείο Παράδοσης αιώνων; Είναι υποκρισία; Είναι σεμνότητα; Είναι φόβος και αποδοχή υποταγής στο αρσενικό; Sakurahime, έχω άλλες χίλιες ερωτήσεις να σου κάνω; Όχι πόσα παίρνετε το μήνα, τί να τα κάνω εγώ τα γιεν σας, τί να τους κάνω τους αριθμούς αν δεν ανακαλύψω πρώτα τις λέξεις που σας ορίζουν; Το παραμύθι τής ζωή σου χάρισέ μου Sakura, προτελευταία νύχτα αυτή που θα ‘ρθει, χάρισέ μου ένα απ’ τα παραμύθια που σου ‘πε η γιαγιά σου, αυτά θέλω να πάρω μαζί μου… αυτά και όσα ακόμα δε λέγονται στα λεωφορεία του κόσμου…

Πρωινό και ξεκινάμε τη δεύτερη ξενάγηση στο Κυότο. Πρώτη στάση στην περίφημη αγορά Nishiki, «Η Κουζίνα του Κυότο», έτσι τη λένε, γεμάτη χρώματα και αρώματα από πράματα και θάματα που πρώτη φορά βλέπουν τα μάτια μας…

Συνεχίζουμε προς το βόρειο Κυότο μετά, τώρα θα επισκεφτούμε το Ναό Kinkakuji, το «Χρυσό Περίπτερο» του οποίου οι δύο όροφοι είναι πλήρως καλυμμένοι από φύλλα χρυσού. Πριν γίνει Ναός και χώρος Ιερός ήταν σπίτι με όλα τα ανθρώπινα, ήταν το σπίτι του shogun Ashikaga Yoshimitsu και λίγο πριν κλείσει τα μάτια του για πάντα το δώρισε στην αίρεση Rinzai. Ευκαιρία να μιλήσουμε για Δόγμα και για Αίρεση. Στην Ιαπωνία αλλά και στη ζωή γενικά.

Κι ύστερα θα βγούμε στα περίχωρα του Κυότο, θέλω να νιώσουμε τί σημαίνει μπαίνω σε δάσος από μπαμπού, πάμε στο υπέροχο Arashiyama. Αυτό είναι φυσικό κάλλος! There is so much Beauty in World… Sakurahime!

Θα περπατήσουμε στη γέφυρα Togetsukyo, σε όλη την περιοχή της Arashiyama αυτή η γέφυρα είναι το ιδανικό σημείο για ν’ απολαύσει κανείς τις χίλιες αποχρώσεις του πράσινου και του κόκκινου στα φύλλα των δέντρων. Οι πλαγιές των βουνών γύρω μας γράφουν ιστορία μέσα μας…

Τελευταίο αξιοθέατο για σήμερα το Κάστρο Nijo. Απ’ το 1603 που στάθηκε στα πόδια του και τί δεν είδαν τα παράθυρά του, και τί δεν άκουσαν οι τοίχοι του… Από τον 1^ο shogun του Κυότο μέχρι να το πάρει η Ουνέσκο στις λίστες, δάσος οι ανείπωτες ιστορίες, κάθε κλαδάκι μπαμπού κι ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, κάθε ρίζα, η χαρά του εκπληρωμένου…

Επιστροφή στο ξενοδοχείο. Είπαμε ετούτη η προτελευταία βραδιά είναι σαν τελευταία, κι η Melodrakma αποφάσισε να βάλει την υπογραφή της. Είναι ευκαιρία να βάλουμε το καλό μας κιμονό… Ναι, απόψε όλοι με παραδοσιακά ρούχα ντυμένοι… Η Melodrakma, παραμονή της επίσκεψης στη Χιροσίμα, σας καλεί σε μια βραδιά μυσταγωγικής τελετουργίας. Όλα σαν Προσευχή από δω και πέρα.

Η βραδιά θα μπορούσε να έχει για τίτλο: «Το σώμα διηγείται την Ανάμνηση». Ετούτη τη βραδιά θα μπορούσαμε να ‘χουμε ένα δείπνο κάπου, οπουδήποτε και μετά ο καθένας στο δωμάτιο του για ξεκούραση αλλά το ταξίδι για όσους ταξιδεύουν με τη Melodrakma είναι ιερό γι’ αυτό δε θέλουμε τίποτα βιαστικό, καμιά διαδικασία απλής διεκπεραίωσης, είπαμε όλα σαν προσευχή από δω και πέρα.

Γι’ αυτό, ως μικρό αντίδωρο στην εμπιστοσύνη σας κλείσαμε χώρο ιδιωτικό για τους μύστες μας, για σας, σε μια έπαυλη, σ' ένα γιαπωνέζικο αρχοντικό του 1600, εκεί θα δειπνήσουμε απόψε… Κι επιπλέον, με τη βοήθεια του, υπότροφου Τεχνών από το Ίδρυμα Hitachi,  (Hitachi Foundation, Kyoto) με τη βοήθεια, την αγάπη και τη μεσολάβηση του καθηγητή Anton Juan η Melodrakma ήρθε σ’ επαφή με «Κοινότητα» γκεϊσών και, μια γκέισα θα είναι μαζί μας απόψε για όσα σχεδιάστηκαν. Αν μη τι άλλο για μια φορά στη ζωή μας θα μας σερβίρει το δείπνο γκέισα.

Ατμόσφαιρα ζωντανή, θεατρική, σαν έργο η ζωή μας απόψε και μεις επιτέλους πρωταγωνιστές. «Tuko! Tuko! The Princess of the Lizard Moon». Πρόσωπο με πρόσωπο Ποίηση και Πραγματικότητα! Απόψε… στην ιστορία μας, φεγγάρι δεν υπάρχει!

Όταν τα πράματα γίνονται με αγάπη, there is so much Beauty in World…

Άκου τις καμπάνες... Στα βράχια πέφτοντας, τη νύχτα χώρισα στα δυο.  Έπεσα στο σκοτάδι, στο κενό σε βράχο, αέρα και νερό και μόλις άγγιξα τη γη μαζεύτηκαν οι σαύρες όλες για το φιλί του εσπερινού. Άκουσα τις καμπάνες του ναού, είδα το φεγγάρι να θερίζει τα σύννεφα, είδα ένα δρεπάνι να θερίζει τα σύννεφα. Ουρανό ή νερό αντίκρυσα; Σε ουρανό ή σε νερό χάθηκα; Τα βουνά με χειροκρότησαν Τα βουνά με χειροκρότησαν... Τuko! Tukoooo!!!  

Ο Φούτζιο μπαίνει στο χώρο με το πιο εντυπωσιακό κιμονό που είδαν ποτέ ανθρώπου μάτια. Το ξεκουμπώνει και στο στήθος του…Πίνακας ολόκληρος από Τατού.

Ο Νέτα είναι ντυμένη με ένα κλασικό κιμονό, ασημί, με λέπια σταμπαριστά που δε μοιάζουν ούτε με κύματα, ούτε με δέρμα φιδιού, πρόκειται για κάτι εκθαμβωτικό και τρομακτικό συγχρόνως. Είναι υπερβολικά μακιγιαρισμένη με κάτασπρο πρόσωπο κατακόκκινα χείλια και μια γυαλιστερή κόκκινη περούκα. Είναι εκθαμβωτική, μυστηριώδης και γοητευτική. Θα χορεύει ενώ θα μιλάει. Λάμπει μισοκρύβοντας το βλέμμα της πίσω απ’ τη βεντάλια.

Διανυκτέρευση.

Με ανάμνηση παντοτινή τη νύχτα πριν τη Χιροσίμα.

Τί νύχτα κι αυτή!!!

Δεν είμαι σίγουρος αν όλα όσα θυμάμαι έγιναν ή τα φαντάστηκα. Μόνη μου βεβαιότητα το κρουασάν αυτό κι ο καφές μπροστά μου.

Πρωινό. Ήδη από χθες κρατήσαμε μια μικρή χειραποσκευή και τις βαλίτζες μας τις στείλαμε να μας περιμένουν στο ξενοδοχείο στην Οσάκα. Όλοι, απλά και μόνο με μια χειραποσκευή όλοι, σαν πιλότοι και αεροσυνοδοί, κινούμαστε προς το λεωφορείο το οποίο θα μας μεταφέρει στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κυότο. Άλλη σπουδαία μέρα ξεκίνησε, θα πάμε με το bullet train στη μαρτυρική Χιροσίμα…

Μόνο στο θέατρο μπορεί να επιδιωχθεί η Κάθαρση; Στη ζωή; Στην Ιστορία; Υπήρξε Κάθαρση κι απονομή δικαιοσύνης για το έγκλημα που λέγεται Χιροσίμα και Ναγκσάκι;

Να θυμάται ή να ξεχνάει ο άνθρωπος; Να συγχωρεί αφού πρώτα επιδιώξει Κάθαρση και Δικαιοσύνη ή να τα κουκουλώνει όλα μέσα του;

Χθες στο έργο, τον υποτακτικό που κάποτε εξαπατήθηκε απ’ την αγάπη κι έπεσε και τσακίστηκε στα βράχια μόνος του, τον είδα να μην ησυχάζει χωρίς να εκδικηθεί. Ξαναγεννήθηκε…Έγινε Σαύρα ύστερα έγινε Γκέισα, έψαξε έψαξε έψαξε μέχρι που βρήκε το δήμιό του, κι εκδικήθηκε και γαλήνεψε η ψυχή του… Επιβιβαστήκαμε στο τρένο. Τρέχει αυτό πιο γρήγορα ή το μυαλό;

Σφαίρα και το μυαλό, bullet mind,  θυμάται, ένα γυμνό παιδί τρέχει στο Βιετνάμ, ένα μανιτάρι φυτρώνει στην καρδιά του μυαλού και τα θολώνει όλα, ο Φούτζιο ήταν ο καμικάζι που βομβάρδιζε κάποτε, ο Φούτζιο ήταν και ο γέροντας που ήρθε και τον έπνιξε το μανιτάρι, ο Φούτζιο ήταν ο Ιερέας που πρόδωσε, είναι αυτός που χτες το βράδυ έγινε αυλάκι να περάσει η Κάθαρση, προσωπική ζωή χέρι-χέρι με την Ιστορία, bullet mind, τρέχει το μυαλό, θυμάται ή εφευρίσκει; Έγιναν όλα όσα θυμάμαι ή τα φαντάστηκα;;;

Ο Φούτζιο μπαίνει στο χώρο της Μνήμης, μπαίνει στο τρένο με το πιο εντυπωσιακό κιμονό που είδαν ποτέ ανθρώπου μάτια. Το ξεκουμπώνει και στο στήθος του…Πίνακας ολόκληρος από Τατού. Στο βαγόνι του μυαλού ανεβαίνει και η Νέτα, είναι ντυμένη με ένα κλασικό κιμονό, ασημί, με λέπια σταμπαριστά που δε μοιάζουν ούτε με κύματα, ούτε με δέρμα φιδιού, πρόκειται για κάτι εκθαμβωτικό και τρομακτικό συγχρόνως. Είναι υπερβολικά μακιγιαρισμένη με κάτασπρο πρόσωπο κατακόκκινα χείλια και μια γυαλιστερή κόκκινη περούκα. Είναι εκθαμβωτική, μυστηριώδης και γοητευτική. Θα χορεύει ενώ θα μιλάει. Λάμπει μισοκρύβοντας το βλέμμα της πίσω απ’ τη βεντάλια.

NETA: Καμπάνα του εσπερινού δυνατή και βαριά μόλις σημάνει εγώ μιλάω για προσφορές, για θυσίες, για βιαστικά πήγαινε-έλα κι ύστερα... ΦΟΥΤΖΙΟ: Κι ύστερα...; ΝΕΤΑ:  Ύστερα πάλι σιωπή... Μένω ξανά χωρίς μορφή. Κι ό,τι απέμεινε από μένα είναι μόνο η πιθανότητα ν’ αποχτήσω μορφή και πάλι... η πιθανότητα να με ξανακούσεις. Γίνομαι ένας πιθανός ήχος... ΦΟΥΤΖΙΟ: Τότε να! Αυτός είναι ο λόγος που ήρθα σε σένα... Θα πρέπει να ήχησε στ’ αυτιά μου αυτή η πιθανότητα... Εξάλλου ποτέ μου δεν έχω κάνει έρωτα με καμπάνα… ΝΕΤΑ: Για να κάνεις έρωτα με μια καμπάνα, πρέπει να μπεις μέσα της, να σκύψεις, να κουλουριαστείς σα σαύρα που κρύβεται και περιμένει. Κοιτάς ψηλά και βλέπεις την καμπάνα ακίνητη. Θέλεις ν' ακούσεις τον ήχο της, αλλά εκείνη... ακίνητη. Κι όμως, στ’ άδυτα του μυαλού σου, αυτόν τον ήχο τον γνωρίζεις. Τον έχεις ακούσει στην ψυχή σου, σα μια ζωή που πέρασε κι απέμεινε μονάχα ένας ήχος της. Τον ακούς! Δε βγαίνει απ' το άψυχο σίδερο γύρω σου. Έρχεται κατ’ ευθείαν απ’ την ψυχή σου, χτυπά πένθιμα, ένας ήχος του Χρόνου μέσα σου γίνεται επίμονος παρατείνεται...   (Ο Φούτζιο κοιτάζει τη Νέτα με δέος και με μια συγκρατημένη επιθυμία να αιωρείται). ΦΟΥΤΖΙΟ: Η τρέλα σου γοητεύει μέχρι και τους νεκρούς. ΝΕΤΑ: Τι καρτερείς στ' αλήθεια, τη στιγμή που θα πεθάνεις ή το θάνατο; Ή απλά μια άγρια έξαρση των αισθήσεων πριν το πνεύμα εγκαταλείψει το σώμα;  Ο θάνατος μπορεί να είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Η τελευταία. Αυτό ήταν. Υπάρχει άραγε ανάμνηση μετά την τελευταία πράξη; ΦΟΥΤΖΙΟ: Γιατί να μιλάμε για μακάβρια πράγματα; Κοίτα έξω... Τόσο γιορτινή νύχτα. Η μάικο σερβίρει τους συμπατριώτες σου και συ είσαι εδώ μόνο για μένα… Έλααα… ΝΕΤΑ: Σε λίγο θα γυρίσω στην πατρίδα μου. ΦΟΥΤΖΙΟ: Μπορείς να διακρίνεις το φεγγάρι από κει που είσαι; Καίγεται. ΝΕΤΑ: Ποτέ δεν ξανάδα φεγγάρι σαν κι αυτό!!!!!!! ΦΟΥΤΖΙΟ: Κι όμως. Την πρώτη νύχτα που περπατήσαμε στη γέφυρα, είχε πανσέληνο. ΝΕΤΑ: Πράγματι. Δεν ήταν όμως σαν και τώρα. Καυτό, πορτοκαλί, μεγάλο σαν ήλιος. ΦΟΥΤΖΙΟ: Έλα… έλα κοντά μου...  ΝΕΤΑ: Αυτή είναι η τελευταία φορά που βρισκόμαστε. Σύντομα θα 'χω βρει αυτό που έψαχνα. ΦΟΥΤΖΙΟ: Έλαααα. (Η Νέτα πλησιάζει). Φίλα με. Στο στόμα μου μπες και ψάξε. Το πρόσωπό σου, άσε με να το κοιτάξω από κοντά... Μάσκα είναι κι όχι πρόσωπο. ΝΕΤΑ: Ναι. ΦΟΥΤΖΙΟ:  Αστραφτερή και κρύα. Σαν παγωμένη λίμνη... Ακόμη και μ' αυτή τη ζέστη, λίμνη παγωμένη το πρόσωπό σου... (Η Νέτα γελάει.) Βλέπεις; Τώρα μιλάω σαν ποιητής. Χάρη σε σένα. (Γελάει.) Πες μου, τι θα παίξουμε απόψε; “No"; "Kabuki"; "Μπουνράκου"; Ή θες καμιά τελετή απ’ τη χώρα σου, απ’ αυτές που σταυρώνετε το θεό σας; ΝΕΤΑ: Όχι. Το μόνο που μ’ αρέσει σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι ίσως κάποτε έπαιξα την πόρνη που μετανόησε. Ίσως τότε να σε είχα συναντήσει, στην αμαρτία ή στη μετάνοια, δεν ξέρω... Όχι τίποτα απ’ τη χώρα μου, όλα δικά σου απόψε. Απόψε θα παίξουμε Bunraku!.  ΦΟΥΤΖΙΟ: Α... αυτό είναι πολύ... δύσκολο... πολύ δύσκολο και... χρειαζόμαστε μαριονέτες  (Η Νέτα κοιτάζει έντονα τον Φούτζιο.) Γιατί με κοιτάζεις έτσι; ΝΕΤΑ: Εσύ... θα είσαι η μαριονέτα! Απόψε θα παίξουμε την «Πριγκίπισσα του φεγγαριού της σαύρας». Τη γνωρίζεις αυτή την ιστορία;  ΦΟΥΤΖΙΟ: Σαύρα; Φεγγάρι; Όχι. Ιδέα δεν έχω… ΝΕΤΑ: Ναι! Ένας ιερέας ερωτεύεται τον υποτακτικό του. Έρωτας απαγορευμένος... και αναγκάζονται να φύγουν απ’ το χωριό. Οι χωρικοί όμως τους κυνηγάνε κι έτσι αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν μαζί. Πλησιάζουν στην άκρη του βουνού, πλάϊ στον γκρεμό... Ο υποτακτικός αυτοκτονεί, τον ιερέα όμως τον κυριεύει ο φόβος του θανάτου. Δειλιάζει... Στην άλλη του ζωή, ο υποτακτικός παίρνει τη μορφή μιας γκέισας που τη φωνάζουν όλοι... Tuko ή «Η πριγκίπισα του φεγγαριού της σαύρας», γιατί με την ομορφιά της προκαλεί τρόμο. Όταν το απόγευμα πλαγιάζει με άντρες, όταν σημαίνουν οι καμπάνες του εσπερινού, ακούγεται η φωνή της: «Tuko! Tukoooo!» Ο ιερέας στο μεταξύ, ξεπέφτει, τριγυρνά στους δρόμους και στα  «σπίτια» με τις γκέϊσες  γυρεύοντας με πάθος γυναικεία κορμιά και αποπλανώντας νεαρά αγόρια. Μια νύχτα με πανσέληνο, φτάνει στο «σπίτι» όπου δουλεύει η Tuko-San. Μαγεύεται από την ομορφιά της... το πνεύμα εκείνης όμως τον αναγνωρίζει...     ΦΟΥΤΖΙΟ: Πολύ... μπερδεμένο μου φαίνεται. Δεν γίνεται μόνο... απλώς να χορέψεις απόψε; ΝΕΤΑ Θα χορέψω. Μα κάνε υπομονή. Δε θέλεις να συνεχίσω; ΦΟΥΤΖΙΟ: Κάνε μου το χατίρι, δώσε μου λίγο Sake, σε παρακαλώ. ΝΕΤΑ: Όχι! Απόψε θα πιούμε... δυνατό κρασί απ’ την πατρίδα μου, στον ερχομό, στο αεροδρόμιο πήρα δυο μπουκάλια απ’ το πιο αγαπημένο... Είναι στ’ αλήθεια δυνατό. Θα σε μεθύσει, θα σε ιδρώσει και θα μυρίζεις ζάχαρη... Θυμάσαι κάποτε... Κάποτε χόρευα για σένανε το χορό της Θεάς του κρασιού που προσφέρει σπονδή για την αναγέννηση της γης... «Se - i - obou». Θυμάσαι;   (Ο Νέτα ανοίγει το μπουκάλι. Προσφέρει ένα ποτήρι στο Φούτζιο. Αυτός το πίνει, τρίζει τα δόντια του και παίρνει βαθιά ανάσα, που δείχνει ότι το ποτό είναι πολύ δυνατό.)    ΦΟΥΤΖΙΟ: Πολύ... δυνατό! ΝΕΤΑ: Θα πιούμε απόψε... και θα ιδρώσεις. Και τη ζέστη του κορμιού σου με το δικό μου ψύχος θα τη σβήσεις.  ΦΟΥΤΖΙΟ: Αυτό λέτε στη χώρα σου αντί για "στην υγειά μας"; ΝΕΤΑ:  Όταν γυρίσω πίσω, τί θ' απογίνουν όσα μου ‘ μαθε η πατρίδα σου; Είμαι θλιμμένη απόψε. Φεύγω... ΦΟΥΤΖΙΟ:  Θλιμμένη που θα μ' αφήσεις;     ΝΕΤΑ:  Απλά που φεύγω. Είναι η τελευταία φορά.   (Η Νέτα ξεντύνει τελετουργικά τον Φούτζιο, του βγάζει αργά-αργά το κιμονό. Αρχίζει να χορεύει και να τραγουδάει.) Σα σκιά γλιστράς, με πλησιάζεις νύχτα χωρίς φεγγάρι νόμισα πως είδα τα κοράκια σε ένα δέντρο μοναχό. Σκοτεινό το πρόσωπό σου στα μάτια σου όμως, ακτίνα από φως νύχτα χωρίς φεγγάρι κι όμως από που έρχεται; Να 'ναι του χάρου το δρεπάνι που αστράφτει; Βαθιά στα πιο σκοτεινά πηγάδια   Αυτός είναι. Ήρθατε για μένα; Σας περίμενα.      ΦΟΥΤΖΙΟ: Νέτα… έλα.. ας προχωρήσουμε, έλα… ΝΕΤΑ: Τuko! Είμαι η Τuko! ΦΟΥΤΖΙΟ:  ΤukoΤuko Τukotukotuko...χα..!(Γελάει κοροϊδευτικά). Έχω ανάψει. Καταραμένο κρασί. ΝΕΤΑ:  Γρήγορα ανάβει το μυαλό σου. Μη βιάζεσαι όμως γέρο μου. ΦΟΥΤΖΙΟ:  Γέρος; ΝΕΤΑ:  Γέρος, γιατί έχεις γέρικη ψυχή. Ρυτιδιασμένη σαν γέρικη ελιά. ΦΟΥΤΖΙΟ:  Έλα τότε. Έλα να κάνουμε έρωτα. Θα σου δείξω εγώ τι θα πει γέρος. ΝΕΤΑ: Όχι. Έρωτα απόψε δε θα κάνουμε. ΦΟΥΤΖΙΟ:  Mα πρέπει... ΝΕΤΑ:  Πάρτο απόφαση. Έλα. Σύνελθε. Πιες λίγο τσάι. Θέλω να ξέρεις... θέλω να έχεις συνείδηση  του τι συμβαίνει. (Του σερβίρει το τσάι τελετουργικά σαν γκέισα.) ΦΟΥΤΖΙΟ:  Τι είναι αυτό που σε κάνει να αρνείσαι; Γιατί δε θέλεις να κάνουμε έρωτα;   ΝΕΤΑ:  Γιατί έχεις το διάβολο μέσα σου. Γιατί κάθε φορά που τα κορμιά μας σμίγουν με πλημμυρίζουν σκιές, μπαίνουν μέσα μου, κουλουριάζονται, σέρνονται, κατρακυλάνε τυλίγονται πονηρά και ζητάνε τα σπλάχνα μου. ΦΟΥΤΖΙΟ: Καθόλου δε μ' αρέσει αυτό που ακούω. Πότε το ένιωσες αυτό; ΝΕΤΑ:  Έχεις το διάβολο μέσα σου. Ομολόγησε. ΦΟΥΤΖΙΟ:  Να ομολογήσω τι; Ποτέ... πριν... δε μου είπες πως... πως νιώθεις έτσι. ΝΕΤΑ: Στο λέω τώρα. Ομολογώ πως έτσι νιώθω, μόνο που πέρασε καιρός πριν μέσα μου οι σκιές θεριέψουν. Τώρα μπορώ και εκφράζω τούτη την αποστροφή που νιώθω βαθιά μέσα μου. ΦΟΥΤΖΙΟ: Θα φταίει το φεγγάρι. ΝΕΤΑ: Σε τίποτε δε φταίει το φεγγάρι. ΦΟΥΤΖΙΟ:  Ένα ολόγιομο φεγγάρι σαν και το αποψινό... ΝΕΤΑ: Στην ιστορία μου φεγγάρι δεν υπάρχει. ΦΟΥΤΖΙΟ:  Αρχίζουμε; ΝΕΤΑ:  Μανιακέ… τρελέ... (Εξακολουθεί να χορεύει.) Πώς γεννήθηκε τέτοια σκιά χωρίς φεγγάρι; Πώς να τη σβήσει το πιο ολόγιομο απ' όλα τα φεγγάρια; (Σταματάει το χορό.)   Άστο το φεγγάρι. Ούτε φουσκώνουν, ούτε πέφτουν τα νερά μου απ' το φεγγάρι.   ΦΟΥΤΖΙΟ:  Φτάνει. Έλα να κάνουμε έρωτα. Φτάνουν πια αυτοί οι ρόλοι. ΝΕΤΑ: Ρόλοι… Ίσως πράγματι να υποδύομαι κάποιον. Ποιος μπορεί να πει; Τι σημαίνει εξάλλου "υποδύομαι"; Το ρόλο που παίζεις όταν γυμνός το σώμα σου σε άντρα το προσφέρεις; Ποιος είναι άραγε ο ρόλος; Όταν ένα πνεύμα σε κυριεύει, εσύ είσαι το πνεύμα ή το πνεύμα εσύ;   (Χορεύει και πάλι ενώ μιλάει.)   Όταν το φεγγάρι βυθίζεται στο νερό, είναι ακόμη στον ουρανό; Όταν κάτι έχει συμβεί -στις ζωές μας... -  κι όταν το ίδιο έχει στο θέατρο παιχτεί, σε μια και μόνο πράξη... ποια είναι η αλήθεια: H Μορφή έρχεται πριν την Εμπειρία  ή η Εμπειρία προηγείται της Μορφής;  ΦΟΥΤΖΙΟ:  Δεν ξέρω. Με ζαλίζεις περισσότερο κι απ’ το κρασί… Για μένα ήταν μια... καινούργια ερωτική περιπέτεια, αυτό όλο κι όλο... Λοιπόν, μπορείς να μου απαντήσεις; Τι ρόλο να παίξω τώρα; ΝΕΤΑ: (Σταματάει το χορό.) Κάνε τον ιερέα. Αλλά μείνε ο εαυτός σου. ΦΟΥΤΖΙΟ:  Στην ιστορία, όταν η Τuko-San αναγνωρίζει τον ιερέα τι συμβαίνει; ΝΕΤΑ:  Τον οδηγεί στο στρώμα...και τον κάνει να την ποθήσει. (Η Νέτα οδηγεί το Φούτζιο στο στρώμα.) Θα σου κάνω έρωτα όμως πρώτα πρέπει να ομολογήσεις. ΦΟΥΤΖΙΟ:  Ομολογώ πως ήμουν ο ιερέας. ΝΕΤΑ: (Γελάει ειρωνικά). Ο ιερέας; Όχι. Ιερέας δεν υπήρξες ποτέ. Ήσουν απλά ακόλουθος - ήσουν ο υποτακτικός. ΦΟΥΤΖΙΟ:  Νόμιζα πως εσύ ήσουν ο υποτακτικός στην ιστορία. Έχω αρχίσει και μπερδεύομαι. Με πιάνει πονοκέφαλος. Τι τρελό παιχνίδι είναι αυτό; Ας το σταματήσουμε κι έλα να κάνουμε έρωτα. Έλα. (Τραβάει τη Νέτα σχεδόν βίαια.) ΝΕΤΑ:  Όχι! Πρώτα θα ομολογήσεις. Θα μαρτυρήσεις για αυτά που μου έκανες. (Αρχίζει να κάνει έρωτα στο Φούτζιο κι έπειτα τραβιέται.) ΦΟΥΤΖΙΟ:  Σε πήγα στο βουνό κι εκεί... κι εκεί σου ζήτησα να πέσεις στη χαράδρα, κάτω στο ποτάμι. Εγώ όμως έφυγα. Δεν τήρησα τη συμφωνία μας να αυτοκτονήσουμε μαζί. ΝΕΤΑ:  Τότε με σκότωσες. Άλλη ιστορία αυτή. Τώρα ομολόγησε. Ομολόγησε για ό,τι φριχτό μου ’χεις κάνει, για όσα μ’ έκανες να υποφέρω. (Η Νέτα τον φιλάει βίαια. Ο Φούτζιο μένει απαθής.)   Ομολόγησε τι μου έκανες.   (Η Νέτα γίνεται πιο βίαιη στο χορό της. Αρχίζει να επαναλαμβάνει τη σκηνή των βασανιστηρίων μιας γυναίκας κι ο χορός περνάει από τον έρωτα στον τρόμο.)   Ομολόγησε τι μου έκανες.   Ναι! Σε μένα! ΦΟΥΤΖΙΟ:  Ποια είσαι εσύ; ΝΕΤΑ:  Με σκότωσες και δε μ’ αναγνωρίζεις; Πες μου ποιος είσαι. Θα σε βοηθήσω εγώ να θυμηθείς τη μορφή σου. Στεκόσουνα φρουρός στην πόρτα μου. Άκου! Άκου τα βογγητά μου! (Κάνει ερωτικούς ήχους σαν πόρνη που προσποιείται ηδονή. Σιγά σιγά διαπιστώνουμε ότι οι ερωτικοί ήχοι μετατρέπονται σε προσευχή.) Όταν πια άλλο δεν μπορούσα την ηδονή να προσποιούμαι, σώπαινα. Έγινα ένα με το πάτωμα. Με καβάλησαν, βόγκηξαν, αλλά δεν έβγαλα τσιμουδιά. Εσύ κοιτούσες πίσω απ’ τις κουρτίνες; Ξέρω πως ήσουν εκεί. Ομολόγησε. Ομολόγησε! (Αρχίζει και πάλι να χορεύει.)   Μια νύχτα ήρθε το φεγγάρι λεπτό σα χορτάρι… Ήθελα να πλυθώ εικοσιτέσσερις πήρα εκείνη τη μέρα, εικοσιτέσσερις άντρες βόγκηξαν πάνω μου. Άνοιξα τις κουρτίνες. Βγήκα και πέρασα μπροστά σου. Το μανίκι μου ακούμπησε στο γόνατό σου. μου το τράβηξες. Κατάλαβα. Πλύσου καλά, μου είπες, γύρισα πίσω. Σιωπηλή. Έβγαλες το πουκάμισό σου. Κύματα και φτερά στο στήθος σου να ζαρώνουν και να ιδρώνουν, ζάρωναν και ίδρωναν Τατού το σώμα σου όλο!  Το αίμα σα λουλούδι στα χείλη μου, στο κορμί μου σαν μουλάρι μια μέρα θ' ανέβει πάνω μου ο Ιησούς και θα μπούμε στην Ιερουσαλήμ! Αίμα στο κορμί μου… (Η Νέτα τραβά το ξίφος του σαμουράι. Ο Φούτζιο αρπάζει τη λαβή με το γαντοφορεμένο χέρι του.)   Τι κρύβει αυτό το γάντι; Χέρι ή νύχια αρπαχτικού; Ντροπή ή δόξα; Τον ανδρισμό, τη δύναμή σου; Πες μου! ΦΟΥΤΖΙΟ: Πάψε! Ποια είσαι! ΝΕΤΑ:  Με σκότωσες και δε μ’ αναγνωρίζεις! Ομολόγησε!   Μες στο σκοτάδι άστραψε το ξίφος του πολεμιστή σαν ακτίνα από φως το κρατούσες ψηλά όσο με καβαλούσες μέχρι που βόγκηξες και τέλειωσες.  Σπαρταρούσα. Ούρλιαζα μη! Λυπήσου με! Λυπήσου τους δικούς μου!   Θυμήθηκα τους λόφους τής πατρίδας μου, τους καρπούς που πέφταν απ' τα δέντρα της, σήκωσες ψηλά το σπαθί και το βύθισες, το βύθισες μέσα στη μήτρα μου. ΦΟΥΤΖΙΟ: (Ξεσπά) Όχι! Πάψε πια. ΝΕΤΑ:  Ομολόγησε τότε! Ομολόγησε! Μίλα! ΦΟΥΤΖΙΟ:  Εντάξει! Εντάξει! Ομολογώ! Ομολογώ!   (Η Νέτα σταματάει το χορό το χορό της. Ο Φούτζιο στέκεται ακίνητος. Απ’ έξω ακούγεται θόρυβος πυροτεχνημάτων). ΝΕΤΑ: Όπου να 'ναι θα έρθουν τα πνεύματα. Πρέπει να βιαστούμε. (Γδύνεται αφήνοντας μόνο ένα φαρδύ ζωνάρι γύρω από τους γοφούς). Τώρα που ομολόγησες μπορούν να σμίξουν τα κορμιά μας. ΦΟΥΤΖΙΟ:  (Γελάει ανακουφισμένος.) Τι τρομακτικό παιχνίδι. Αυτό είναι το Βunraku; ΝΕΤΑ:  Ναι. (Φιλάει το Φούτζιο τρυφερά αλλά με απάθεια στο πρόσωπο.) ΦΟΥΤΖΙΟ:  Είμαι έτοιμος. (Γδύνεται.)   (Το δωμάτιο είναι σκοτεινό. Φωτίζεται μόνο από ένα λαμπερό φεγγάρι και τις λάμψεις των πυροτεχνημάτων. Παρακολουθούμε δυο κορμιά να κινούνται μεταξύ παθιασμένου χορού και ερωτικής πάλης. Καθώς πλησιάζουν στο αποκορύφωμα, η Νέτα απλώνει το χέρι προς το κιμονό της και βγάζει ένα σπαθί σαμουράι. Το μόνο που διακρίνεται είναι η λάμψη του σπαθιού.)   ΝΕΤΑ: ΠΑΡΕ ΑΥΤΗ...! (Το βυθίζει στο στήθος του Φούτζιο)   - είναι για τa κορίτσια που μόλυνες… ΚΙ ΑΥΤΗ...!   (Βυθίζει το ξίφος βαθιά, το γυρίζει κι έπειτα το τραβάει έξω απαλά)   - αυτή είναι για τις ζωές των γυναικών που κατέστρεψες… (ξαναβυθίζει το σπαθί)  Κι αυτή για τις ζωές που πήρες... για τη Μαρι–Κρις… έτσι δεν την έλεγες;; Και για τη Σίλβια, και για την Τσέρρυ... πολλές είχαν δυο και τρία ονόματα χαμένα στις προσευχές τους... Τα ξέρω όλα πια…Έταζες δουλειά σε φτωχά κορίτσια, τα ‘παιρνες απ’ την πατρίδα τους, τα ‘ριχνες σε μπουρδέλα, τις έκανες πόρνες… άμα βογκούσαν κάτω από τριάντα άντρες την ημέρα πάνω τους τις καβαλούσες εσύ με τους φίλους σου και μέσα στο βρώμικο μεθύσι σας μπήγατε το σπαθί στη μήτρα τους… Τα ξέρω όλα… Είστε δολοφόνοι, διεστραμμένοι, ξεπεσμένοι σαμουράι… Μ’ ακούς; Μ’ ακούς ακόμα το ξέρω, το βλέπω αναπνέεις… Άκου λοιπόν να ξέρεις… Τη νύχτα που έμεινα μαζί σου, όταν κοιμήθηκες, έβγαλα το δάχτυλό σου από κει που το ‘χες χώσει πριν να κοιμηθείς και το ακούμπησα στο κινητό σου… και ξεκλείδωσε η κόλαση… τόση διαστροφή σ’  ένα μικρό μικρό κουτάκι… 8 άντρες βιάζατε 2 κορίτσια… κι αλλάζατε με τη σειρά… κι όταν ο ένας καβαλούσε ο άλλος έγραφε βίντεο στο κινητό ώσπου εσύ… έμπηξες το σπαθί στη μήτρα της… Μ’ ακούς;;; Κανένα έγκλημα δε θα μείνει ατιμώρητο!!!!   (Σκουπίζει το ξίφος τελετουργικά και με προσοχή)   Και όταν αύριο σε βρουν εδώ...   (Βάζει στο Φούτζιο, που κείται νεκρός στο πάτωμα, ένα μανίκι από το κουστούμι της Πριγκίπισσας του Φεγγαριού της Σαύρας και την περούκα. Στη χαλαρή παλάμη του Φούτζιο, η Νέτα βάζει το σπαθί και σα να κατευθύνει μια κούκλα, κινεί το ξίφος απ' το χέρι του Φούτζιο στη ματωμένη πληγή, σαν να επαναλαμβάνει μια σκηνή αυτοκτονίας.)   ...θα πουν ότι το λόγο σου εκπλήρωσες. Αυτόν που έδωσες πριν καιρό κι έπεσες τελικά στα βράχια. Ή πάλι μπορεί να πουν ότι, την ώρα που σήμαναν οι καμπάνες, κατέβηκαν οι σαύρες όλες στη γη και σε κατασπάραξαν...Ήρθε όμως η ώρα να γυρίσω στο ποτάμι. Ποιος ήσουνα; Ποιο ήταν τ' όνομά σου; Τι θα πουν άραγε; Δε μου πες ποτέ ποιο ήταν το αληθινό σου όνομα. Θα σου δώσω εγώ ένα...   Φίλα το πάτωμα. Φίλησέ το! Στάσου. Άκου! Οι καμπάνες του ναού! Φίλα το χώμα! Νάτη η βεντάλια. Πριγκίπισσα του Φεγγαριού της Σαύρας! (Ο ήχος από τις καμπάνες γίνεται ένα με αυτόν από τα πυροτεχνήματα Σηκώνεται ν' ανοίξει τις κουρτίνες).   Θα σου δώσω εγώ όνομα. Θα σε λένε: ΤUKOOOOO! Tukooooo!

Το τραίνο και το μυαλό σταματούν. Φτάσαμε στη Χιροσίμα.

Η Ιστορία έγραψε: «… ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τέλειωσε 9 Μαίου του 1945, αυτό βάλαν και σε σχολικά βιβλία και σε βικιπαίδειες… Ένα μεγάλο ψέμα η Παγκόσμια Ιστορία. Αν τέλειωσε 9 Μαΐου γιατί τότε 3 μήνες μετά, τον Αύγουστο του ’45 ορθώθηκε το μανιτάρι πάνω από Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Τί Τέλος του Πολέμου είναι αυτό με δυο βόμβες ατομικές;

Το τρένο σταμάτησε. Το μυαλό είναι αδύνατον, συνεχίζει, υπερταχεία, τρέχει σφαίρα, bullet το μυαλό, τρέχει πίσω, κάνει στάση στην 26η Απριλίου 1937. Γερμανικά ναζιστικά βομβαρδιστικά σηκώνονται από το Μπούργος τής Ισπανίας και ισοπεδώνουν τη Γκερνίκα. Το μεγάλο πάρτι των πειραμάτων πάνω σε αμάχους αρχίζει. 6 Αυγούστου 1945. Χιροσίμα. Ναγκασάκι. Αυλαία πειραμάτων για λίγο. Διάλειμμα Πολέμου. Ραντεβού στο Βιετνάμ. Το κεφάλι ακουμπισμένο στο παράθυρο του τρένου προσπαθεί να συναρμολογήσει τις εικόνες που σαρώνονται σε μάτια και καρδιά με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Θυμάμαι, φαντάζομαι, ακούω βουβά ουρλιαχτά, βλέπω το 9χρονο κορίτσι ξανά να τρέχει γυμνό, βλέπω το 8χρονο αγόρι να κουβαλάει στην πλάτη τον 5χρονο αδερφό του με φόντο το μανιτάρι, βλέπω τη Γκερνίκα, το Δίστομο...

ΣΙΩΠΗ

Κατεβαίνουμε απ’ το τρένο. Θα περπατήσουμε στο Πάρκο Ειρήνης κι ύστερα θα επισκεφτούμε το Μουσείο, της Ειρήνης κι αυτό, της Ειρήνης ναι, γέμισε ο κόσμος πάρκα και μουσεία αφιερωμένα στη χάρη της, μνημείο μόνον η ειρήνη, μνημείο στη μνήμη της, μνημεία γίνονται όσα δεν υπάρχουν. Το Μουσείο είναι αφιερωμένο στη ρίψη της ατομικής βόμβας. Απ’ τα δημιουργήματα του ανθρώπου, το φριχτότερο.

Επίσκεψη-ξενάγηση!

Αν η δημιουργία του Παρθενώνα είναι η συνάντηση με το θείο, η ρίψη της ατομικής βόμβας είναι η 24ωρη συνεύρεση με το διάβολο. Προχωρούμε.

Η δύναμη της ζωής είναι και πρέπει να είναι μεγαλύτερη από του θανάτου. Λουλούδια ξαναφύτρωσαν στη Χιροσίμα, άνθρωποι ξαναερωτεύτηκαν κι έφεραν τα παιδιά τους στον κόσμο, συνεχίζουμε όπως η ακριβώς κι η ζωή, συνεχίζουμε με προορισμό το μικρό νησάκι Miyajima, εκεί βρίσκεται ένας απ’  τους ιερότερους τόπους του Σιντοϊσμού. Μπροστά μας η γιγαντιαία torii Πύλη η οποία με τη παλίρροια μοιάζει να επιπλέει στο νερό. Θεωρείται ένα από τα θαύματα της Ιαπωνίας. Μαζί με το Ναό Itsukushima αποτελούν τα κορυφαία αξιοθέατα του νησιού. Ο Ναός είναι χτισμένος σε ένα ορμίσκο και μοιάζει και αυτός να βγήκε βαρκάδα στην επιφάνεια της λίμνης. 30 σχεδόν μέτρα 5όροφης παγόδας ορθώνεται μπροστά στα μάτια μας… Ναι… σηκώνω το κεφάλι ψηλά να δω εσένα… κρύψε το μανιτάρι ομορφιά…

Χρόνος ελεύθερος για χαλάρωση και προσευχή. Ό,τι σημαίνει προσευχή για τον καθένα.

Αργά το απόγευμα θα ξαναγίνουμε καπνός και τυφώνας και σφαίρα… Επιβίβαση ξανά στο bullet train και αναχώρηση για Οσάκα.

Το κεφάλι ακουμπισμένο στο παράθυρο, ιλιγγιώδη όλα, σα μανιτάρια ξεφυτρώνουν οι φόβοι στο μυαλό, η καρδιά είναι πιο γενναία, θέλει ν’ αγαπήσει ξανά…

Φτάσαμε στην Οσάκα.

Άφιξη στο ξενοδοχείο, τακτοποίηση και ραντεβού στο εστιατόριο για το τελευταίο δείπνο.

Όπως κάθε βράδυ όλοι είναι μαζεμένοι γύρω απ’ την Sakurahime…

Τελευταία νύχτα απόψε κι έχω άλλη μία ιστορία να σας πω…

Ενώ σερβίρεται το δείπνο, κανείς δεν τρώει…ακούνε όλοι την τελευταία ιστορία Sakura…

Διανυκτέρευση.

Πάνω που νικήσαμε οριστικά το τζετ-λαγκ πρέπει να φύγουμε. Τελευταία μέρα ολόκληρη, σαν ένα ταξίδι μες στο ταξίδι ολόκληρη μέρα.

Πρωινό, φορτώνουμε αποσκευές, κάνουμε τσεκ άουτ κι αναχωρούμε για τη Νάρα. Μέχρι την τελευταία στιγμή κάτι σπουδαίο έχει να μας δείξει αυτή η χώρα. Στο λεωφορείο η Sakurahime παίρνει το μικρόφωνο…

• Έχετε ακουστά για την Ναραγιάμα είμαι σίγουρη… Εκεί που νόμιμα σχεδόν πετούσαν τους γέρους γονείς τους οι Ιάπωνες όταν γινόταν βάρος. Τί κάνουν όμως οι γονείς αν το παιδί τους γίνει βράχος αβάσταχτος στο πνεύμα τους; Βάρος όχι μόνο για τους ίδιους αλλά για την Κοινωνία ολόκληρη, αν για παράδειγμα έγινε εγκληματίας… αν ξέπεσε κι έγινε ένας Γιάκουζα… αν έγινε ένα σκουπίδι μαφιόζος που εκπορνεύει την ανάγκη ανήλικων κοριτσιών… Πετάει το βάρος στη χαράδρα; Γκρεμοτσακίζει μια μάνα στα βράχια το τέρας που ‘βγαλε κάποτε απ’ τα σπλάχνα της ή μόνο το αντίθετο μπορεί να γίνει έργο;

Σιωπή.

• (Η Νέτα ψιθυριστά.) «Ο Φούτζιο του μυαλού μου είναι γιος σου;»

• Sakurahime: Με το μυαλό μου γίνομαι μάνα όποιου θέλω…

Φτάσαμε στη Νάρα.

Δεν είναι πόλη τυχαία η Νάρα, είναι πρώτη πρωτεύουσα της χώρας κι ακριβώς λόγω αυτού του ένδοξου παρελθόντος έχει πλήθος θησαυρών να δείξει σ’ όποιον αποφασίσει να πάει ως εκεί. Μεταξύ άλλων, κάποιους από τους μεγαλύτερους και παλαιότερους βουδιστικούς ναούς της χώρας. Εμείς θα πάμε στο Ναό Todaiji, αυτόν διαλέξαμε μέσα πλήθος Οίκων θεού, Todaiji, το όνομά του σημαίνει «Μεγάλος Ανατολικός Ναός». Είναι ο πιο γνωστός και ιστορικά ο σπουδαιότερος ιαπωνικός ναός, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως για τον Ορθόδοξο Κόσμο, το Βατικανό για τον Καθολικό, η Μέκα των βουδιστών όλης της χώρας. Ναι, ως την τελευταία στιγμή έχει κάτι σπουδαίο πράγματι να μας δείξει αυτή η χώρα. Να φανταστείς, το κεντρικό κλίτος του ναού, το Daibutsuden, είναι το μεγαλύτερο ξύλινο κτίσμα στο κόσμο και φιλοξενεί ένα από τα μεγαλύτερα χάλκινα αγάλματα του Βούδα, 15 μέτρα θεός μπροστά μας.

Προσευχή κι εδώ. Σ’ ό,τι θέλει ο καθένας ας προσευχηθεί. Κι ύστερα υψώνουμε το κεφάλι μην τυχόν κι υπάρχει θεός να του πούμε ευχαριστώ. Ευχαριστώ που ήρθαμε ως εδώ, Ευχαριστώ που 11 μέρες τώρα γίναμε κοινωνοί ενός άγνωστου και συναρπαστικού κόσμου. Ευχαριστώ για όσα συνειδητοποίησα πως αγνοώ. Ευχαριστώ για τα καινούρια δέντρα που άγγιξα, και τα πουλιά που μ’ έκαναν να σηκώσω το κεφάλι ψηλά χωρίς να παριστάνουν το θεό, και για τα νερά που με ξεδίψασαν τα μάτια και τ’ αυτιά μου ευχαριστώ, για όσα φαντάστηκα με αφορμή όσα έβλεπα αυτές τι μέρες, για όσα ονειρεύτηκα με αιτία αυτά που άγγιζα 11 μέρες τώρα… Ευχαριστώ…

Υψώνουμε το κεφάλι προς τον ουρανό και σκεπτόμαστε όσους θα ήθελαν να βρίσκονται εδώ αλλά για χίλιους λόγους δε μπορούν…

Με ευγνωμοσύνη στη  ψυχή μετά το ναό μπαίνουμε στο Πάρκο των ελαφιών τής Νάρα. Προσκύνημα και επαφή με τη θεά Φύση, περίπατος στο δάσος που είναι κατοικία χιλιάδων άγριων ελαφιών, άλλη μια ευκαιρία να θαυμάσουμε  τη μοναδική δεξιότητα των Ιαπώνων να φροντίζουν απαράμιλλα το φυσικό τοπίο.

Επιβίβαση στο πούλμαν και αναχώρηση για την Οσάκα.

Τελευταία πράξη.

Ναι φεύγουμε σήμερα αλλά όλη η μέρα  είναι δική μας. Το πρώτο που θέλω να δούμε στην Οσάκα είναι το κάστρο της, το Κάστρο Osaka, ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία τής Ιαπωνίας εξ αιτίας του ρόλου που έπαιξε κατά τη διάρκεια των εμφυλίων μεταξύ πολεμάρχων, πόλεμος εμφύλιος, κατάρα της υφηλίου ολόκληρης, με αίμα αδερφών ενώθηκε και τούτη η χώρα κι από «καπετανάτα» έγινε η σπουδαία Ιαπωνία.

Αφήνουμε πίσω μας το παρελθόν,  διακτινιζόμαστε στο παρόν και στο μέλλον. Πάμε βόλτα στη Shinsekai, σχετικά σύγχρονη γειτονιά, λίγο πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μπήκε στο «χάρτη», πέρασε αίγλη ύστερα παρακμή και σήμερα είναι μια από τις πιο κακόφημες συνοικίες της Ιαπωνίας ολόκληρης, ναι, θα πάμε και κει, για όλα διψούν τα μάτια μας, και ψηλά θα κοιτάξουμε, στην καρδιά αυτής της συνοικίας βρίσκεται ο Πύργος   Tsutenkaku, 103 μέτρα ύψος, ψηλά το κεφάλι, ο Πύργος του Άιφελ, ναι ο Tsutenkaku είναι αντίγραφο του Άιφελ.

Μεγάλη πόλη, βιομηχανική και συγχρόνως υπερσύγχρονη ως φουτουριστική τη λες απίθανα αρχιτεκτονήματα γύρω μας…

Να και ο Πύργος Ουμέδα, του αρχιτέκτονα Χάρα Χιρόσι, πάμε ως την κορυφή του ν’ απολαύσουμε τη θέα της πόλης; Νά ο ποταμός  Γιόντο, να η Οσάκα ολόκληρη από ψηλά…Για μια φορά και μεις ψηλά, πάνω απ’ όλα σα θεοί…

Μισό λεπτό να πάρουμε κάτι στο χέρι, η περιοχή φημίζεται για τα kushikatsu, καλαμάκια λαχανικών και κρεάτων μέχρι και καλαμάκια φρούτων και παγωτού έχουν!

Κι απ’ την κακόφημη Shinsekai, στη συνοικία Shinsaibashi, εδώ μαγαζιά 400 χρόνων πωλούν προϊόντα του μέλλοντος, μόνο σ’ αυτή τη χώρα μπορούν να συνυπάρχουν τόσο αρμονικά τέτοιες αντιθέσεις, χθες περπατούσε στο μυαλό μου με αργές νωχελικές κινήσεις η Tuko και σήμερα όλα γύρω μου τρέχουν πιο γρήγορα κι απ’ το χθεσινό τρένο, bullet η καταναλωτική φρενίτιδα, άλλοι μπαίνουν άλλοι βγαίνουν όλοι αγοράζουν, εκατοντάδες καταστήματα ρούχων γνωστών σχεδιαστών δίπλα σε παραδοσιακά ραφεία κιμονό που ράβουν τα πάντα πάνω σου… Σαν πειραγμένο βιντεάκι που τρέχει σε ρυθμούς bullet η στιγμή γύρω μας… Διασχίζουμε την Shinsaibashi-Suji, τον εμπορικότερο δρόμο της Οσάκα με τη σκεπαστή αψίδα του και συνειδητοποιώ πως όλα πια τρέχουν πιο γρήγορα από μένα.

Όχι, δε θα φύγουμε έτσι. Η Melodrakma φρόντισε να φάμε και σήμερα μαζί… Ένα αργοπορημένο λίγο γεύμα, ένα κάπως νωρίς δείπνο αλλά μαζί.

Στο Εστιατόριο.

Όλοι είναι στραμμένοι προς τη Sakurahime. Κανένας μας δεν ξέρει τί να κάνει μ’ όλα αυτά που μας πότισε ετούτη η χώρα. Ο χρόνος θα συναρμολογήσει αυτό το Lego μέσα μας…

Υψώνουμε όλοι τα ποτήρια… Στην Ομορφιά του Κόσμου. Στη δίψα της Ψυχής να γνωρίσει το Άγνωστο! Στο Ωραίο ταξίδι. Στη δίψα του Μυαλού να χτίσει ταξίδια μες στο ταξίδι. Στην Τύχη που μας έφερε ως εδώ να γνωριστούμε και να χτίσουμε φιλία. Στα ανεκπλήρωτα όνειρα που είναι αιτία για αγώνες. Arigato Sakurahime. Αλήθεια, υπάρχεις ή σ’ έφτιαξε άρον άρον το μυαλό μου; Ό,τι και να ‘ναι σ’ ευχαριστώ.

Ευχαριστούμε και τη χώρα σου που είναι μάθημα παγκόσμιο, θέση διατριβής πως ναι, είναι εφικτό να ζεις τη ζωή κρατώντας στα χέρια σου τα πλέον υπερσύγχρονα επιτεύγματα της Τεχνολογίας, χωρίς να πρέπει να ξεχάσεις ποιος ήσουν για αιώνες.

Γεύμα/Δείπνο.

Επιβίβαση στο πούλμαν και μεταφορά στο αεροδρόμιο Κανσάι, πάνω σε τεχνητό νησί αυτό το κορυφαίο κατασκευαστικό επίτευγμα της Ιαπωνίας από όπου αναχωρούμε για την Ελλάδα.

Επιστροφή στην Αθήνα μέσω Ντουμπάι. Πίσω πάλι στις ζωές μας. Ο καθένας στη ζωή του αλλά έστω για λίγο, για 12 μέρες μοιραστήκαμε ζωή πάλι.

Η Melodrakma σας ευχαριστεί για την Εμπιστοσύνη.