Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων

Σπουδαία μέρα, σπουδαία περιπέτεια ξεκινάει! Απ’ τις 8 Νοεμβρίου το μεσημέρι έως το μεσημέρι της 19^ης θα επιχειρήσουμε να καταλάβουμε αλλά πιο πολύ νιώσουμε άλλες πραγματικότητες.

こんにちは！

Το τί θα πει αυτό  είναι πασιφανές. Καλημέρα! Konnichiwa! Κονίτσιουά είναι η καλημέρα στα γιαπωνέζικα αλλά πρώτα…     السلام عليك

Τί θα πει αυτό πάλι; Salaam alaikum… Ειρήνη υμίν

Σαλά Μαλέκουμ, συνάντηση στο Ελ. Βενιζέλος στο γκισέ τής Emirates και πτήση για Τόκυο. Οι γυναίκες φορούν κομψή μαντήλα ώστε τα όμορφα (;;) κεφάλια τους να μην είναι προκλητικά ασκεπή και κρατούν τσεκ επιταγών στο χέρι. Είναι γιατί στην πορεία μας προς Τόκυο έχουμε για ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο του Ντουμπάι. Τσεκ επιταγών λοιπόν κρατούν όλες. Άλλες στο δεξί άλλες στο αριστερό χέρι. Για τρεις (3) μάλιστα από τις γυναίκες εκδρομείς, ρόλο για την απόφαση να κάνουν αυτό το ταξίδι έπαιξε και το γεγονός ότι θα είχαν κάποιες ώρες χαθούν και να κξεχαστούν μέσα στις ατέλειωτες μπουτίκ του αεροδρομίου του Ντουμπάι, να ξεφύγουν λίγο απ’ τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Τρεις αλλά δε θα αποκαλύψω (;;😉 ποιες.   Οι άντρες, απλοί, δωρικοί, φορούν ήδη το ολομέταξο κιμονό τους.

Κάρτες επιβίβασης, έλεγχοι ανθρώπων και χειραποσκευών και ξεκινάμε. Έχουμε καθίσει, έχουμε δεθεί, πάντα κάνω την ίδια σκέψη, τί οξύμωρα έχει η ζωή, να πρέπει να δεθώ για να μπορώ να πετάξω…1,2,3… Είμαστε στον αέρα!

Για πολλούς είναι όνειρο ζωής αυτό το ταξίδι. Πολλοί θυσίασαν ένα σωρό άλλα, εξίσου σημαντικά πράματα με το Ταξίδι στη ζωή για να μπορέσουν να ταξιδέψουν ως τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.  

Φτάσαμε στο Ντουμπάι, αλλαγή αεροπλάνου, προχωρούμε γρήγορα, στην επιστροφή τα ψώνια, τώρα απλά μια ματιά, επιβιβαζόμαστε και πάλι,  ξανακαθόμαστε, ξαναδενόμαστε ξαναπετάμε…

Flight EK 318 Destination Tokyo!

Αλήθεια Ιαπωνία, ανατέλλει ο ήλιος στα πόδια σου ή δεν έχει αρχή και τέλος το Φως;

Κατεβάζουμε το κουρτινάκι  του παραθύρου μας…τα φώτα της καμπίνας χαμηλώνουν ύστερα ξαναδυναμώνουν, οι αεροσυνοδοί περνούν και ξαναπερνούν δίπλα μας και σερβίρουν σχετικότητα χρόνου ωμή, σούσι… Είναι μέρα; Είναι νύχτα ; Τί είναι;

Η φωνή του πιλότου ανακοινώνει την προσγείωση.  

Ημέρα 2: Τόκιο

Τελικά πρέπει να είναι αλήθεια, η γη γυρίζει, ο χρόνος τρέχει, η ώρα αλλάζει, φτάνουμε…  Φτάνουμε στο Ναρίτα και μάλλον είναι απόγευμα…

-Κοίτα… -Το Τόκιο είναι αυτό κάτω;;;;

Ήλιε μου Φως δως μου και εξήγησέ μου…Πώς είναι δυνατόν μια πόλη τόσο μοντέρνα να κρατάει όρθια και ζωντανά τα μυστικά μυθικών εποχών!!!!

Άφιξη.

Εντυπωσιακότατο το αεροδρόμιό τους… Και δυο βήματα απ’ το κέντρο του Τόκιο, 60 χιλιόμετρα μόνο… Μεγάλη ευκαιρία τα χιλιόμετρα αυτά…Θα μπουν τα θεμέλια και οι κανόνες της Εμπειρίας αυτών των ημερών.

Στο λεωφορείο…

Μουσική…

Καλωσόρισμα. Τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα προς τα έξω. Προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν από τις πρώτες εικόνες τον διαφορετικό κόσμο που περιμένει να γίνει το σκηνικό των επόμενων ημερών.

• Να σας συστήσω τους συναδέλφους μου που ο καθένας θα βάλει το λιθαράκι του ώστε όταν θ’ αναχωρούμε, η Ιαπωνία να μην είναι μία ακόμα ωραία εξωτική ταξιδιωτική εμπειρία αλλά να έχει καταλάβει χώρο στην καρδιά.

Είναι ο/η … (Χειροκρότημα. Θ’ αποκαλύψω το όνομα όταν έρθει η ώρα) έχει δουλέψει πολύ στην Ιαπωνία, την κατέχει και την αγαπάει και για τη Melodrakma αυτά είναι δυο θεμελιώδη κριτήρια για την επιλογή συνεργατών: γνώση και αγάπη.

Παίρνει το μικρόφωνο για το δικό του/της καλωσόρισμα.…

(Χειροκρότημα.)

• Να είστε γενναιόδωροι στο χειροκρότημα, είναι προς όφελός σας τελικά γιατί αλλιώς ανθίζει όποιος νιώθει ότι βρίσκεται σε περιβάλλον αγάπης και εμπιστοσύνης)

Να σας συστήσω όμως κι ένα πρόσωπο κλειδί το οποίο θα βλέπετε και θ’ ακούτε καθημερινά εφόσον έχετε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής.

Είναι η Sakurahime! Σάκουραχίμε… (χειροκρότητα). Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού θα είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μαζί μας, ξεναγός τόσο στα Αρχαία Μνημεία ετούτου του τόπου όσο και στην υπό ανοικοδόμηση Παντοτινή Ανάμνηση Μέσα μας.

Είναι γιαπωνέζα, δουλέψαμε ατέλειωτες νύχτες και μέρες μαζί για να γραφτεί ετούτο το 10ήμερο έργο της ζωή μας. Sakurahime… (Παραδίδω το μικρόφωνο και θεωρώ δεδομένο ότι όλοι μιλάμε και καταλαβαίνουμε γιαπωνέζικα.…)

• Arigatou… Yōkoso… Καταλαβαίνετε γιαπωνέζικα ή να συνεχίσω στα ελληνικά; (Σιωπή)

Είμαι η Sakurahime, η ξεναγός σας όλες αυτές τις μέρες κι αυτό που μου ζητήθηκε να κάνω είναι να σας ξεναγήσω στα Άδυτα Ανείπωτων Ιστοριών… Είναι δύσκολο για σας το ξέρω, είναι δύσκολο να καταλάβετε την πατρίδα μου, είναι ένας ολόκληρος άλλος κόσμος η Ιαπωνία αλλά, θα σας πω έναν τρόπο για να κόψετε δρόμο. Να δεχτείτε από ετούτη την πρώτη στιγμή ότι υπάρχουν άλλες πραγματικότητες, να μην συγκρίνετε τίποτα, απλά να δείτε και κυρίως να νιώσετε.

Κάθε μέρα, εκτός από τις ξεναγήσεις, θα σας λέω κι ένα μυστικό, ιστορίες που συνήθως δε λέμε εμείς οι ξεναγοί.

Ακούστε λοιπόν την πρώτη… Μια φορά κι έναν καιρό, κοντά στο ηφαίστειο Φούτζι ζούσε ένας ιερέας… (Ακούμε την ιστορία τής Sakurahime και στο τέλος χειροκρότημα με καρδιά και συγκίνηση…)

• Καλώς ήρθατε. Yōkoso

(Χειροκρότημα)

• Arigatou… Ευχαριστώ.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, κάνουμε τη γνωστή «τακτοποίηση», λίγος χρόνος για ξεκούραση και ραντεβού στο λόμπυ για μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Πάμε βόλτα κι ύστερα δείπνο. Θα τρώμε κάθε μέρα μαζί. Ας είναι κοινή η εμπειρία ενός γεύματος την ημέρα σ’ αυτή την Άλλη και Γαστρονομική Πραγματικότητα. (Να μην ανησυχεί κανείς, τα γεύματα και τα δείπνα θα είναι τέτοια που δε θα πεινάσει όποιος δεν του αρέσει η γιαπωνέζικη κουζίνα. Έχουμε ήδη φροντίσει γι’ αυτό, να καλυφθούν όλα τα γούστα.) Κοιτάξτε τον Πύργο του Τόκιο… σα φαλλός σύμβολο δύναμης και έπαρσης και ονείρου και φιλοδοξίας, καλό και κακό χέρι-χέρι αιώνες τώρα… 13 μέτρα ψηλότερος από τον Πύργο του Άιφελ… είναι στη φύση μας ο ανταγωνισμός και τον εμφυσούμε και στα έργα μας… Κοιτάξτε και τον Tokyo Skytree…  Το 2012 ήρθε και εκθρόνισε απ’ τη θέση του ψηλότερου κτηρίου τής χώρας τον Πύργο του Τόκιο… Όπως ακριβώς είχε κάνει αυτός το 1958 στον Πύργο του Παρισιού… Δεν υπάρχει πιο εφήμερο πράμα απ’ την κάθε πρωτιά και είναι φύση μας να θέλουμε πάντα λίγο ψηλότερα…  Καλό είναι αυτό αλλά να να μη μαθαίνουμε με τίποτα απ' τα παθήματα των άλλων, να πρέπει να πάθουμε και μεις τα πάντα...τί κατάρα! Συγχώρεσέ αμς Ίκαρε, πώς να πάμε κόντρα στη φύση μας… Κοιτάξτε...Πύργοι, Ουρανοξύστες παντού... Αν συνεχίζαμε όλο ευθεία θα φτάναμε στο Shinjuku, το Μουσείο Σαμουράι αλλά φτάσαμε…

(Στο εστιατόριο)

Φέρε σάκε, φέρε…

• Μισό λεπτό… Sakurahime… Ποιος είναι αυτός που μας κοιτάζει τόση ώρα; Εκεί στο μπαρ… με τα τατουάζ…

• Ξέρεις τί σημαίνει το τατού στην αριστερή πλευρά του λαιμού του;;; Σκύψε να σου πω στ’ αυτί…

Διανυκτέρευση.  

Αφύπνιση και πρωινό. Ένας θεός ξέρει αν αυτό το πρωινό έχει γεύση πρωινού ή μεταμεσονύχτιου δείπνου στη συνείδησή μας.

Αλήθεια, τί ώρα είναι;

Κοιτάζουμε μέσα μας… σκοτάδι και Μορφέας. Κοιτάζουμε απ’ το παράθυρο του δωματίου μας… φως και γιαπωνέζοι κινούνται με σε ρυθμούς fast track και αγχωμένα κάπου πάνε.  

Μάλλον είχε δίκιο ο Γαλιλαίος, η γη γυρίζει, ό,τι και να λέει το σώμα μας,  εδώ και τώρα είναι πρωί, ξεκινάμε… Φύγε…φύγε βγες από μέσα μου καταραμένο τζετ λαγκ!  

Το κεφάλι μας κάνει 3 συνεχόμενες περιστροφές 360 μοιρών γύρω απ’ το σώμα μας, ακριβώς όπως της Λίντα Μπλερ στον Εξορκιστή, άλλες τρεις περιστροφές κι ύστερα το στόμα μας καθώς χασμουριέται ανοίγει σαν το στόμα της Κολάσεως, η γλώσσα μας σα φίδι βγαίνει απ’ την τρύπα της και κάνει κάτι σαν αυτό που στο μπαλέτο θα ήταν τριπλό τόλουπ, καθόμαστε στο κρεβάτι, ο δαίμονας μέσα μας, μας λέει να ξαπλώσουμε… να γείρουμε…λέει πως θα νιώσουμε σα θεοί αν κλείσουμε τα μάτια όμως… ένα απ’τα κοριτσια του γκρουπ αντιστέκεται… Η Νέτα!

-ΟΧΙ! Καταραμένο τζετ λαγκ βγες από μέσα μου! Βγες, βγες, βγες!!!!!

Και εγένετο θαύμα! Το Πνεύμα επιβλήθηκε στο σώμα! (γιατί περί θαύματος πρόκειται όταν αυτό συμβαίνει) Η Δύναμη του Ανθρώπινου Μυαλού, η Νόηση επιβλήθηκε στην αδυναμία της σάρκας. Η Λογική νίκησε το ενστικτώδες…

-Δεν ήρθα στην Ιαπωνία να κοιμηθώ… Δε θέλω να χάσω ούτε μια στιγμή…

(Κραυγή της Νέτας) Βγες τζετ λαγκ από μέσα μου!!!!

Ανοίγει η πόρτα… Ρεσεψιονίστ και αστυνομία μπαίνουν… Μαζί είναι και η Sakurahime… Απ’ τις φωνές και τα ουρλιαχτά… «Βγες τζετ λαγκ από μέσα μου βγες…», ήρθε η αστυνομία, η ρεσεψιόν σχεδόν σύσσωμη, η διεύθυνση του ξενοδοχείου, δυο καμαριέρες που περνούσαν τυχαία εκείνη την ώρα από κει, μια Βραζιλιάνα, (θεά σοκολατένια) μ’ έναν ηλικιωμένο κύριο με περουκίνι, για μια στιγμή νόμιζα πως ήταν ο Τραμπ αλλά η θεά δεν είχε τα χρώματα της Μελανίας, αμέσως μετά μπήκαν στο δωμάτιο 12 άντρες του στρατού, των ειδικών δυνάμεων πρέπει να ήταν γιατί ήταν ψηλοί πάνω από 1,40 όλοι τους, τους ειδοποίησαν γιατί δεν είχαν ξανακούσει τέτοια φασαρία, πίσω απ’ αυτούς φάνηκε ο Τζιωρτζ Κλούνεη με την Αμάλ που έμεναν στο διπλανό δωμάτιο, μετά εγώ και δε θυμάμαι ποιος άλλος…

Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι για να χωρέσει τόσος κόσμος, το δωμάτιο ήταν μεγάλο. Μεγαλύτερο ακόμα όμως ήταν το σοκ! Τέτοιο το σοκ απ’ την πολυκοσμία που νομίζω η Νέτα γλίτωσε απ’ το τζετ λαγκ για πάντα.

Κατεβαίνουμε όλοι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας για πρωινό.

Πρωινό λοιπόν και φύγαμε για την πρώτη γνωριμία μας με τη πρωτεύουσα της Ιαπωνίας… Τρόπος του λέγειν πρώτη γιατί τις αντιδράσεις και τα αντανακλαστικά τους σε ότι δε θεωρούν κανονικό το γνωρίσαμε πρωί-πρωί.

Στο λεωφορείο…

Καλημέρα Sakurahime, η χθεσινή σου ιστορία με τον καλόγερο μ’ έκανε να έχω περισσότερο τζετ-λαγκ απ’  όσο έχω.

• Καλημέρα σε όλους. Πολύ χαίρομαι που η ιστορία που σας διηγήθηκα χθες βρήκε χώρο μέσα σας. Συμβαίνουν τόσα πολλά κάθε μέρα σε όλους μας, βομβαρδιζόμαστε από τόση πληροφορία και εικόνα που είναι ανάγκη να ξεχνάμε μερικά για να χωρέσουν κάποια επόμενα. Μεγαλώνοντας, όλο και πιο βαθιά πιστεύω πως ό,τι τελικά θυμόμαστε, οφείλετε είτε σε θαύμα ή σε κάποια σοβαρή αναπηρία μας, στην επιμονή μας να θυμόμαστε

Ακόμα και πίσω απ’ τα τζάμια του λεωφορείο νιώθεις έξω την ατμόσφαιρα να σφύζει από ενέργεια!

Πρώτα θα πάμε στην Ασάκουσα, μια απ’ τις πιο αυθεντικές γειτονιές του Τόκιο και κει θα επισκεφτούμε το Ναό Sensōji, τον παλαιότερο και δημοφιλέστερο βουδιστικό Ναό, αφιερωμένο στη θεότητα Κάννον.

Περνώντας από τη κεντρική Πύλη του Ναού θα περπατήσουμε κατά μήκος της Νακαμίσε-Ντόρι πως σ’ ένα δρομάκι 250μ χωράνε αιώνες σουβενίρ και γαστρονομίας… κιμονό, μάσκες No, σπαθιά Σαμουράι, γκραβούρες, το παρελθόν λεπτοκαμωμένο από πενάκι, κούκλες μπουνράκου, κι ανάμεσα καντίνες με yakitori, σουβλάκι δηλαδή γιαπωνέζικο, tempura, πιο δίπλα αραδιασμένες στη σειρά πιατέλες με takoyaki…

-Μη!!!! Μη αυτό! Δεν τρώγεται είναι μαγνητάκι!

-Απ’ τη νύστα το πρωί δε μπόρεσα να φάω τίποτα…

• Κι είναι λόγος αυτός να φας τώρα ένα μαγνητάκι… Θα μας τα πει η Sakurahime στο λεωφορείο, δεν είναι ανάγκη να γνωρίσουμε το σύστημα υγεία της Ιαπωνίας και εμπειρικά…

-Αλήθεια… Ο Τζωρτζ Κλούνεη ήταν αυτός ή κοιμόμουν και τον είδα στο όνειρο…

Ποιος;;;

Τίποτα… Προχώρα μείναμε πίσω…

Λοιπόν… ακούστε με όλοι, θα δώσουμε λίγο χρόνο εδώ για να τσιμπήσουν κάτι όσοι το πρωί δεν… Ευκαιρία ν’ απολαύσουμε Tabearuki, φαγητό στο χέρι και στο πόδι είν’ αυτό, έχουν και οι Γιαπωνέζοι τα βρώμικά τους κι ας λάμπουν όλα γύρω.

Μετά από μισή ώρα ελεύθερου χρόνου…

Φύγαμε για τους τους Κήπους του Αυτοκρατορικού Παλατιού… Περίφημος ο τρόπος των γιαπωνέζων να διαμορφώνουν τους κήπους τους, σα να σμιλεύουν το ψυχογράφημά τους είναι, πρώτα το πρακτικό και λειτουργικό κι ύστερα το φανταχτερό, άλλη πραγματικότητα, άλλος κόσμος, καλά κάναμε και ήρθαμε ψιθυρίζεται παντού, απίθανοι οι ρυθμοί της πόλης αλλά εδώ όλα μοιάζουν να έχουν γίνει τελετουργικά, κανένα χέρι βιαστικό δεν άγγιξε άνθρωπο ή φυτό εδώ… Κοιτάξτε… Απολαύστε ομορφιά…

Ελάτε και για μια φωτογραφία όλοι μαζί με φόντο τους κήπους των Ανακτόρων και φύγαμε… Μπορεί να είναι ιστορική η φωτό μας, μπορεί η νέα Αυτοκράτειρα να  τ’ αλλάξει όλα…  (Η ενθρόνιση του Νέου Αυτοκράτορα γίνεται Οκτώβριο του 2019)

Η ξενάγηση συνεχίζεται…

Πάμε τώρα για «φωτογράφιση» σ’ έναν ακόμα θαύμα, πάμε να ξεναγηθούμε στον καταπληκτικό Ναό που είναι αφιερωμένος στον αυτοκράτορα Μειτζί, τον άνθρωπο  που έθεσε έναν μεγάλο στόχο, να εκσυγχρονιστεί η Ιαπωνία χωρίς να χάσει την ψυχή της, κιμονό και κινητό μαζί… Και τα κατάφερε γι’ αυτό και αναφέρεται στην ιαπωνική Ιστορία ως Μειτζί ο Μέγας!     Και μετά απ’ αυτό τί;;; Κάτι καταπληκτικό!!!!

Συνεχίζουμε με μια μοναδική επίσκεψη στο Μουσείο EDO.

Unique!  

Πρόκειται για το Μουσείο ιστορίας της πόλης του Τόκυο. Στους χώρους που θα κινηθούμε, θ’ αποκτήσουμε πραγματική εμπειρία, θα γνωρίσουμε εικόνες από το παρελθόν της πόλης, τη καθημερινότητα των κατοίκων, την αρχιτεκτονική… Η ιστορία τής κάθε πόλης είναι η ιστορία των ανθρώπων της.

Εντυπωσιακό!

Κι από κει, μετά από τόση Ανατολή πάμε και λίγο πίσω, στον παλιό καλό Δυτικό μας εαυτό, πάμε στην περιοχή Ακίχαμπάρα, πάμε αυτή είναι η πιο digital περιοχή του κόσμου, πάμε να δούμε μήπως βγήκε το κάποιο καινούριο μοντέλο κινητού σαν ασπιρίν, μήπως γεννήθηκε καμιά εγγονή τής τάμπλετ… πάμε και στην Odaiba, εκεί παν όλοι για ψώνια, πάμε αλλά με μέτρο, στην επιστροφή μην ξεχνάτε «πρέπει» να ψωνίσουμε και στο Ντουμπάι, άλλο ύφος ετούτη η γειτονιά, ψώνια και διασκέδαση, πάνω σε τεχνητό νησάκι, πάμε στο δρόμο τον εμπορικό της Γκίνζα με τα ακριβά καταστήματα και τα κομψά καφέ… Ξέρετε ότι από σήμερα μπορούμε να βάλουμε στο βιογραφικό μας πως πατήσαμε στον ακριβότερο δρόμο του κόσμου;;; Ναι… μπορούμε να προχωρήσουμε στο update του C.V μας άφοβα. Ο ακριβότερος δρόμος του κόσμου είναι αυτός που πατάμε αυτή τη στιγμή, η οδός Γκίνζα!!!!

(Ένα νέο μπλοκάκι επιταγών ξεπροβάλει δειλά από κάθε τσάντα.)

Ελεύθερο απόγευμα για να ελευθερωθεί ο Δυτικός μας Εαυτός ίσως στο πιο δυτικότροπο σημείο της Άπω Ανατολής.

Το βράδυ έχουμε το δείπνο, μην ξεχνάτε… Αλλά αν θέλετε πρώτα, πάμε μια βόλτα με το μετρό μέχρι την αριστοκρατική συνοικία της Ακασάκα…

(Αργά το απόγευμα στο μετρό.)

-Κρατήσου, τρέχει σα σφαίρα το μετρό τους…

-Ξέρεις ποιος είναι πίσω σου;

-Ο τύπος με το Τατουάζ…

-Θα του μιλήσω…

-Κι αν είναι απ’ αυτούς… της γιαπωνέζικης μαφίας… Αν είναι Γιάκουζα;

-Εγώ θα του μιλήσω… Πρώτη φορά είδα γιαπωνέζο πιο όμορφο κι απ’ τον Ρίτσαρντ Γκιρ, θα του μιλήσω…

-Hai.

-Hai…

-My name is Neta… comes from Marneta… I am from Zakynthos…Greece…

-Me Futzio. Japan (ευγενική υπόκλιση)

Πολύ ψηλός δεν είσαι για γιαπωνέζος…; Και πολύ όμορφος… Model model???

What?

(Μοιάζει μαγνητισμένη, έως αποβλακωμένη) Nothing, nothing Φούτζιο… το λέω καλά;

What?

Το μετρό σταματάει, όλοι κατεβαίνουμε εκτός από τη Neta κι τον Φούτζιο που μένουν και συνεχίζουν προς άγνωστη κατεύθυνση. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πόθος τυφλώνει. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίγο βαλέτω.

Οι υπόλοιποι πάμε για δείπνο.

Στο τραπέζι συζητάμε για την υπέροχη μέρα, για την πρώτη αυτή επαφή απ’ το πρωί ως το βράδυ μ’ έναν λαό που είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσεις.

• Θέλω να ρωτήσω κάτι τη Sakurahime.

-Εδώ είναι…ελεύθερα… -Sakurahime… ήταν σύμπτωση που ο ίδιος άντρας με το τατουάζ ήταν χθες στο μπαρ του εστιατορίου και σήμερα στο μετρό ακριβώς στο βαγόνι που ήμασταν εμείς…;;;

Σιωπή.

-Μην πιείτε πολύ γιατί αύριο έχουμε τον ημιτελικό του Karaoke! Ναι, για αύριο κλείσαμε το δείπνο σε εστιατόριο Karaoke… θέλω οι ελληνικές συμμετοχές να είναι δυνατές.

-Sakurahime… σε ρώτησα κάτι, δεν απαντάς;

Διανυκτέρευση  

Πρωινό, το σώμα άρχισε και προσαρμόζεται, νιώθουμε ήδη όλοι, έστω σχεδόν όλοι πως είναι πρωινό αυτό που τρώμε, δε ζητάει σάκε ο οργανισμός, δε ζητάει κρασί, δε ζητάει ούτε βότκα ούτε ουίσκι, είναι πρωί-πρωί στην Ιαπωνία και παίρνουμε το πρωινό μας αλλά… η Νέτα δεν επέστρεψε.

Έστειλε μήνυμα όμως, είναι καλά, περνάει καλά λέει και κάνει αυτό που ονειρεύονταν σε κάθε της ταξίδι: να γίνει ένα με τους ντόπιους. Είναι με το Φούτζιο και πέρασαν μια νύχτα που δε θα την ξεχάσει ποτέ, επί λέξη είπε: «μια νύχτα που θα υπάρχει πλέον ένα πριν κι ένα μετά απ’ αυτή»

Εκτός απ’ τα ας πούμε κανονικά της μηνύματα, έστειλε και 69, ναι, 69 Emoji. Αυτά τα εικονίδια που θέλουν ν’ αντικαταστήσουν τις λέξεις και μαζί την ανθρώπινη Σκέψη και Έκφραση! 10 Emoji με τον αντίχειρα σηκωμένο εννοώντας ΟΚ, 10 με το προσωπάκι να κλείνει πονηρά το μάτι, 10 με φιλί, 10 με σκυλάκι να στέλνει φιλί 10 με γατάκι σε ποδήλατο 10 με κουνέλι που ξεραίνεται ανάσκελα και αναβλύζουν γέλια «ΗΑ ΗΑ ΗΑ» απ’ το στόμα του… Και 9 καρδιές κόκκινες σαν τον ήλιο στη σημαία της Ιαπωνίας.

Στα Emoji μοιάζει ευτυχισμένη η Νέτα αλλά αν πραγματικά είναι τί την εμποδίζει να το εκφράσει με λέξεις γιατί δεν είναι ούτε τεμπέλα ούτε χαζή…

Όση κι αν είναι η ανησυχία μας για τη Νέτα, το ταξίδι συνεχίζεται. Πρέπει να σεβαστούμε τη επιλογή της να φύγει με τον Φούτζιο κι ας μας γεμίζουν τρόμο όσα σκεφτόμαστε και φανταζόμαστε… Κάνουμε όλοι ότι δε μας συμβαίνει αυτό που μας συμβαίνει, σιγά το δύσκολο, πρώτη φορά είναι που κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο μας και κάνουμε τους χαριτωμένους;

Καταπληκτική μέρα κι η σημερινή. Η μία ομορφιά διαδέχεται την άλλη. Σήμερα θα κάνουμε ολοήμερη εκδρομή στο μαγευτικό Νίκκο, πάμε πίσω, στον Ιαπωνικό Μεσαίωνα σήμερα, το Νίκκο ήταν τόπος λατρείας και προσκυνήματος για την μεσαιωνική Ιαπωνία, σήμερα πια είναι διάσημος τουριστικός προορισμός, αδιανόητο για έναν ξένο να φτάσει ως εδώ και να μην πάει στο Νίκκο.

• Sakurahime, τί ιστορία έχεις να μας πεις σήμερα
• Καλημέρα… θέλω πολύ να γνωρίσετε την Ιαπωνία των παιδικών μου χρόνων γι’ αυτό σήμερα θα μιλήσουμε για…

Φτάσαμε στο Νικκο…

Μαζευτείτε όλοι μαζί εκεί, θέλω μια φωτογραφία με φόντο την Ιερή τοξωτή γέφυρα Σινκίο κι ύστερα μας περιμένει ανάβαση στον Ναό Τοσόγκου και στο Μαυσωλείο του Σογκούν Ιεγιάσου.

Φεουδάρχης με τα όλα του ο Ιεγιέσου με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ως Φεουδάρχη θα τον κρίνουμε εμείς και η Ιστορία, ως παππούς πάντως θα πρέπει να ήταν σπουδαίος γιατί ο εγγονός του, το 1634 για να ξέρουμε και για ποια εποχή μιλάμε, του έχτισε αυτό το σπουδαίο Μαυσωλείο. Ίσως γιατί ήταν κανονικός παππούς, δηλαδή, ίσως επειδή δεν προσπάθησε να κάνει τον πατέρα βάζοντας όρους και όρια, αυτά είναι δουλειά των γονιών, άλλος ο ρόλος του παππού και της γιαγιάς!

Κι ύστερα, απ’ το Μαυσωλείο τού Ιεγιέσου, θα πάμε ως τη λίμνη Τσουτζέντζι, είναι εκπληκτικό το τοπίο γύρω μας, ορεινό τοπίο και νερά συγχρόνως παντού, η λίμνη κι ο ορμητικός καταρράκτης Κέγκον… Τρέχουν τα νερά σχεδόν με την ταχύτητα και την ορμή του μυαλού, μυαλό, ψυχή και σώμα απαλλάσσονται από τοξίνες χρόνων πολλών συσσωρευμένες, ομορφιά παντού γύρω μας…

Ελάτε, ετοιμάσαμε κάτι ειδικό, θα φάμε εδώ μες στην ομορφιά σήμερα. Είναι φθινόπωρο. Τα φύλλα των δέντρων κάνουν πάρτι, έγιναν αξιοθέατο εξίσου σημαντικό με Ναούς θεούς και δαίμονες, η θεά φύση έκανε το θαύμα της και η ψυχή μας έχει γαληνέψει… Ακολουθήστε με, κανονίσαμε ένα μάθημα παραδοσιακής γιαπωνέζικης κουζίνας σήμερα, εδώ, στην καρδιά της ομορφιά του Νικκο. Πάρτε θέση γύρω-γύρω πρώτα, να βλέπουμε όλοι και μετά θα φάμε ό,τι ετοιμάσαμε.

Ναι, ναι, γι’ αυτό ταξιδεύουμε με τη Melodrakma, για να ‘ναι το ταξίδι βίωμα.

Είναι ήδη απόγευμα. Επιστρέφουμε στο Τόκιο. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, είναι το τελευταίο απόγευμα στο Τόκιο. Ευκαιρία για μια βόλτα στη Γκίντζα είναι μία σπάνιας φουτουριστικής χροιάς εμπειρία που μόνο η Ιαπωνική πρωτεύουσα μπορεί να προσφέρει. Κι όποιος θέλει κάτι πιο έντονο ας πάει ως Ροποντζί με τα αμέτρητα κέντρα διασκέδασης, εκεί που συχνάζουν οι νέοι κι όσοι νιώθουν νέοι… Δουλειά, δουλειά δουλειά, ναι αυτό είναι κυρίως ο σύγχρονος γιαπωνέζος, ένας εργασιομανής αλλά όταν βγει…

Κι απόψε θα φάμε όλοι μαζί. Κανονίσαμε σ’ ένα εστιατόριο όπου θα έχει έναν απ’ τους γιαπωνέζικους τρόπους διασκέδασης… Karaoke. Καμία σνομπαρία, ταξιδεύουμε για να βιώσουμε και τον τρόπο των άλλων… Είναι ο ημιτελικός απόψε είπαμε… Δυο βραδιές, απόψε κι άλλη μία θ’ ανέβουμε σε γιαπωνέζικες σκηνές να τραγουδήσουμε…

Λοιπόν ξεκινάμε… εδώ έχω τη λίστα…

Το Νο 1 έχει κληρωθεί να διαγωνιστεί η Σοφία απ’ την Άρτα… Στο τραγούδι Memory που έχει ερμηνεύσει η Barbra Streisand!

Υποδεχτείτε τη θρασύτατη επιλογή της Σοφίας…

(Η φωνή της Ελένης απ’ την άλλη άκρη του τραπεζιού…) -Το έπαθλο ποιο είναι;;;

Η πόρτα του εστιατορίου ανοίγει και μπαίνει η Νέτα ντυμένη γκέισα. Δίπλα της ο Φούτζιο γυμνός απ’ τη μέση και πάνω λάμπει και καμαρώνει το νέο τατουάζ στο στήθος του… Στης Νέτας τα μάτια λάμπει ο φόβος αλλά κάνει υπερπροσπάθεια και μπαίνει στην ατμόσφαιρα τη γιορτινή.

Karaoke πάρτι, δείπνο και διανυκτέρευση.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εάν το δηλώσετε εγκαίρως, η Melodrakma θα έχει φροντίσει να έχει το τραγούδι που επιλέξατε να μοιραστείτε για τη χαρά της στιγμής.  

Πρωινό, βαλίτσες, -είχαμε καλομάθει τώρα 3 μέρες χωρίς μετακίνηση αλλά ήρθαμε στην άκρη του κόσμου, ας μετακινηθούμε όσο χρειάζεται αρκεί να ποτίσει το Είναι μας από τον τόπο ετούτο- φορτώνουμε βαλίτσες και αναχωρούμε από το Τόκιο… Adiós  Τόκιο, adiós σύγχρονη πρωτεύουσα πάμε να γνωρίσουμε τις πόλεις-γιαγιάδες που σ’ ανάθρεψαν, πάμε στις «παλιές» πρωτεύουσες, μπαίνουμε στην κάψουλα του χρόνου και πάμε πίσω, στην παραδοσιακή Ιαπωνία.

Ξεκινάει άλλη μια σπουδαία μέρα με τελικό προορισμό το Ματσουμότο. Έχουμε ραντεβού με το Μαύρο-Κοράκι σήμερα! Ξεκινάμε… Όχι, δεν πάμε κατ’ ευθείαν… Καλημέρα Sakurahime, είμαστε όλοι δικοί σου, σα ν’ αρχίζει σήμερα το ταξίδι, σα μια μικρή εισαγωγή η πρωτεύουσα της πατρίδας σου και τα περίχωρά της και τώρα περνάμε στο θέμα… Τί έχουμε σήμερα 1^η ώρα.

Η Sakurahime παίρνει το μικρόφωνο…

Μουσική… Απ’ τα τζάμια του λεωφορείου μας εκπληκτικό το θέαμα, πυκνή βλάστηση, σχηματισμοί νεφών και ιστορίες ανθρώπων μπλέκονται…

Φτάσαμε στο Χακόνε…

Είναι ένα από τα πιο φημισμένα θέρετρα θερμών ιαματικών λουτρών ολόκληρης της Ιαπωνίας… Δώρο στα μάτια μας το τοπίο γύρω, τα δάση οι πλαγιές του Εθνικού Δρυμού του Χάκονε… Ζεστές πηγές και ποτάμια… Νερό παντού! Τα στοιχεία της φύσης όλα μαζί… Νερό, ναι, εκεί που γεννιέται η ζωή θα πάμε πρώτα, στη λίμνη, θα απολαύσουμε μια μίνι κρουαζιέρα στη Λίμνη Ashi και φόντο στο σκηνικό των ματιών μας θα είναι η χιονισμένη κορυφή του Όρους Φούτζι, το Ηφαίστειο Φούτζι! Αέρας και φωτιά και νερό…  Ετούτη εδώ η λίμνη δημιουργήθηκε στο κρατήρα του ηφαιστείου Χάκονε πριν από 3000 χρόνια, όταν εξερράγη για τελευταία φορά.

Κατεβείτε απ’ τις βάρκες… Η Sakurahime είπε πως πρέπει να συνεχίσουμε από δω, πρέπει να ζήσουμε λέει μια μοναδική εμπειρία, να διασχίσουμε την κοιλάδα Owakudani… Πώς θα τη διασχίσουμε; Αιωρούμενοι!!! Ναι, κυριολεκτικά αιωρούμενοι μέσα στο τελεφερίκ θα απολαύσουμε τη θέα των δεκάδων ενεργών θειούχων πηγών… Αιωρούμενοι Θεατές και Πρωταγωνιστές συγχρόνως της ίδιας μας της ζωής, Ακροβάτες  του Μεγάλου μας Τσίρκου που λέγεται Ζωή. Αέρας και φωτιά και νερό…  Ποιος να το ‘λεγε ότι θα μας αξίωνε η ζωή να φτάσουμε ως εδώ και ν’ αγναντεύουμε τώρα  απέναντί το θρυλικό όρος Φούτζι!

Χαίρε Αίτνα! Χαίρε Βεζούβιε! Χαίρε Κρακατόα! Χαίρε Πινατούμπο Χαίρε Θήρα! Χαίρε και συ Φουτζιγιάμα, Χαίρε Προμηθέα και Μύθοι Ανατολής και Δύσης που μας ανάθρεψαν και μας ταξίδεψαν όταν δεν μπορούσαμε.

Μια φωτογραφία όλοι μαζί, για τη Μνήμη και για την Τύχη που μα ένωσε ετούτες τις μέρες σε μια χώρα που θα μπορούσε να είναι άλλος πλανήτης! Κλικ. Φλας! Αναχώρηση για το Ματσουμότο.

Μουσική κι ύστερα η Sakurahime ξαναπαίρνει το μικρόφωνο… πότισε τη σκέψη και την ψυχή μας με την πατρίδα σου…

Άφιξη, τακτοποίηση στο ξενοδοχείο και ραντεβού στο λόμπι για να γνωρίσουμε και ετούτη εδώ την πόλη… Εδώ, κυρίως θέλω να δούμε το περίφημο Κάστρο της. Συγκαταλέγετε ανάμεσα στα ομορφότερα κάστρα της Ιαπωνίας ολόκληρης. Πρόκειται για Κάστρο hirajiro, χτισμένο δηλαδή στα πεδινά κι όχι όπως τα περισσότερα που για λόγους στρατηγικής χτίστηκα σε λόφους ή βουνά. Γιατί αυτό Sakurahime; Το Κάστρο «Μαύρο-Κοράκι», έτσι το λένε οι Ιάπωνες και τίποτα δε βαφτίζουν χωρίς λόγο. Ένα μυστηριώδες Μαύρο-Κάστρο προς ανακάλυψη! Επιστροφή στο ξενοδοχείο για το δείπνο.

• Sakurahime, θέλω να φας μαζί μας απόψε!

  Η Sakurahime κάθεται δίπλα στη Νέτα. Σκιτσάρει κάτι σε μια χαρτοπετσέτα, η Νέτα την παρακολουθεί ώσπου πετιέται ταραγμένη πάνω.

Αυτό που ζωγράφισε η  Sakurahime είναι το τατουάζ που έχει ο Φούτζιο…  εδώ…χαμηλά…

Η Sakurahime τη διακόπτει τρυφερά.

Θες να ξέρεις ποιος είναι ο Φούτζιο και ποια η σχέση μου μαζί του ή να το αφήσουμε καλύτερα; Μην ξεχνάς κι ο Οιδίποδας πόθησε να μάθει την αλήθεια και…

Διανυκτέρευση.   Υ.Γ: Να ένας απ’ τους λόγους που χρόνια τώρα φύτρωσε κι έβγαλε ρίζες βαθιά μέσα μου η επιθυμία να σκηνοθετήσω ένα ταξίδι στην Ιαπωνία. Ο τρόπος που ερμήνευσε ο Γιούκιο Νιναγκάβα τη Μήδεια. Αναρωτιόμουν πάντα έκτοτε, πώς είναι δυνατόν ένας λαός τόσο διαφορετικός, τόσο μακρινός από κάθε άποψη, πώς είναι δυνατόν να κατάλαβε τόσο ουσιαστικά το Λόγο του Αρχαίου Δράματος; Γ.Λ.

ΙΔΟΥ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ! ΙΔΟΥ Η ΓΙΑΓΙΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΜΑΣ  (Τον ήχο, την ένταση διαπασών!!)

Πάμε πίσω σήμερα, πίσω στο χρόνο πίσω, πάμε στην Τακαγιάμα κι από κει στην Καναζάουα… όχι αυτό το ταξίδι δε θέλαμε να «πιάσει» απλά τα ΣΟΣ, Τόκιο, λίγο Κιότο και Οσάκα, βάλε και ολίγη Χιροσίμα και πίσω… Ούτε απ’ την άλλη χρειάζονται 20 μέρες ταξιδιού, για να μη μείνει η σχέση με μια χώρα στο επίπεδο του φλερτ, να γίνει σχέση… Αυτό που χρειάζεται είναι δουλειά και αφοσίωση, να εντοπίσει κανείς το DNA του τόπου που προτείνει και καλεί ανθρώπους να τους τον αποκαλύψει… Σα ταινία ετούτο το ταξίδι… Σίγουρα όσα ζούμε και θα ζήσουμε τα ‘χουμε δει σε ταινία αλλά δεν ήμασταν εμείς οι πρωταγωνιστές όπως τώρα...

Πρωινό και φεύγουμε για τη σπουδαία πόλη της Τακαγιάμα.

Στο λεωφορείο…

H Sakurahime παίρνει το μικρόφωνο:

• 0 Καλημέρα… Σήμερα θα ναι σα να γυρίζουμε το ρολόι πίσω, πολύ πίσω, στην παλιά Ιαπωνία, πάμε στη Χρυσή Περίοδο, τη λέγαμε EDO… Τότε που η Τακαγιάμα ήταν σα μια πλούσια πριγκίπισσα… Είχε μαζέψει στα πόδια της πλούσιους εμπόρους, όσους διψούσαν για επιτυχία και πλούτο, έχει τη γοητεία του και το εγχείρημα απόκτησης πλούτου, είναι ένας τρόπος κι αυτός να μεγαλώνεις. Όσο σπάνια κι αν συμβαίνει πια αυτό, το να πλουτίζεις μπορεί και να ‘ναι ένας τρόπος να κάνεις Καλό σε πολλούς! Έζησαν και τέτοιοι άνθρωποι κάποτε στην Τακαγιάμα… Μ’ αρέσει να μιλώ για το καλό κι ας σπανίζει, απ’ αυτό παίρνει που και που ανάσα η απελπισία μου…

Μουσική…

Καθήστε αναπαυτικά, έχω τόσα πολλά να σας πω σήμερα για την πατρίδα μου…

Είχατε ακούσει για την Τακαγιάμα πριν απ’ αυτό το ταξίδι; Είναι μία απ’ τις πόλεις που πιο πολύ έσωσαν τις αρχαίες παραδόσεις της πατρίδας μου. Ίσως γιατί το χειμώνα παγώνουν όλα γύρω της και απομονώνεται…  Ας πούμε πως η μοναξιά και η απομόνωση έχουν και ευεργετικές συνέπειες… Προτιμώ ν’ αναζητήσουμε σε όλα κάτι θετικό αυτές τις μέρες κι ας είναι ψέμα. Πρώτη φορά μας σώζει ένα ψέμα;

Καθήστε αναπαυτικά… Λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό…

Φτάσαμε.

Φτάσαμε στην αντίζηλο του Κιότο. Όμορφη…Δεν είχα δίκιο;;;

Φτάσαμε στο 1500..

Πάμε από δω, στην οδό Sannomachi, σα δρόμος-μουσείο ο Sannomachi, σπίτια παλιά, εργαστήρια χειροτεχνίας, παλαιοπωλεία, αρχαία καταστήματα, σχεδόν αρχαία καφέ κι αρχαία σουβενιράδικα… Ελάτε από δω, θέλω να σας δείξω ένα αποστακτήριο σάκε… Δείτε κι από κει, παρατηρείστε τα σπίτια, μερικά λειτουργούν ως Μουσεία, μπορείς να μπεις, μπορείς να μάθεις πως είναι από μέσα τα σπίτια ξένων ανθρώπων…

Χρόνος για καφέ ή/και σάκε κι ύστερα θ’ αφήσουμε πίσω μας την παλιά πόλη και πάμε να δούμε το Μουσείο Matsuri no Mori… Ποιος δε γνωρίζει το Μουσείο Matsuri no Mori; Να βγει ένα βήμα μπροστά…

Καταπληκτικό… Σχεδόν όλα του τα εκθέματα σχετίζονται με το Φεστιβάλ της Τακαγιάμα, ένα από τα τρία πιο σπουδαία φεστιβάλ της Ιαπωνίας. Άρματα έργα Τέχνης που μέσα τους κρύβουν έργα Τέχνης με τη σειρά τους, τις περίφημες Μαριονέτες που χρειάζονται οχτώ και δέκα άνθρωποι να τις κινήσουν… όχι σαν και μας που μας κινεί με το μικρό της δαχτυλάκι η ανάγκη…

Ώρες -ώρες λες καλύτερα να ήμουν από ξύλο, να ‘μουν μαριονέτα, λιγότεροι θα με χειραγωγούσαν, να ‘μουν από πέτρα να μην πονάω, να ‘μουν από χρυσό να στέκονται όλοι προσοχή μπροστά μου… Ξύλο και πέτρα και χρυσός… όπως όλα γύρω μου εδώ στην Τακαγιάμα… Άρματα-Κάστρα ολόκληρα, μαριονέττες karakuri, τύμπανα taiko, τα μεγαλύτερα τύμπανα του κόσμου… Ναι, τελείωσαν τα εύκολα, τώρα είμαστε στην καρδιά της Ιαπωνίας…

Matsuri no Mori… karakuri… taiko…

Ανεβείτε στο πούλμαν, επόμενος προορισμός  το χωριό Shirazawago, θέλω να νιώσουμε την ενδοχώρα, τα χωριά τους, είναι άλλη η όψη των ανθρώπων στα χωριά, είναι σα να ‘χουν με τον έρωτα και τη σεξουαλικότητά τους άλλη σχέση, είναι σαν η επαφή τους με τη φύση να βάζει το χέρι της και να χαρίζει λίγη απ΄ τη Μέσα Ελευθερία… Κοιτάξτε τα παραδοσιακά gassho-zukuri, έτσι λένε τα  αγροτόσπιτα, είναι σα το λογότυπο της περιοχής, μέχρι η Ουνέσκο εντυπωσιάστηκε και τα βαλε στα κιτάπια της.: Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομία τα gassho-zukuri και ξέρετε τι θα πει gassho-zukuri;;; «τα χέρια που προσεύχονται», έτσι είναι φτιαγμένη η στέγη τους, με χέρια που προσεύχονται μοιάζει κι όταν βρέχει, τα χέρια γίνονται μάτια και τα νερά δάκρυα…

Ήρθε η ώρα να πάμε στην Καναζάουα… Δυο νύχτες στην Καναζάουα. Θα δείτε γιατί… Άφιξη στο ξενοδοχείο Κκαι ραντεβού για το δείπνο μας…

Στο εστιατόριο κατά τη διάρκεια του δείπνου η Sakurahime υψώνει το ποτήρι… Στην ημέρα που ζήσαμε κι σ’ όσα μας προίκισε. Σ’ όσα μας έκαναν οι μαριονέτες να σκεφτούμε … Αυτό είναι ένας ξεναγός, μια μαριονέτα στα χέρια της ανάγκης του να διηγηθεί ιστορίες με σάρκα και οστά… Ώσπου φτάνει μια στιγμή που δεν ξέρεις, φτιάχνεις εσύ τις ιστορίες ή εκείνες σε διαμόρφωσαν;

Αλήθεια, όταν το φεγγάρι βυθίζεται στα γαλανά νερά μιας λίμνης, βρίσκεται ακόμα στον ουρανό ή εκεί που το βλέπουμε;

Διανυκτέρευση.

Ήταν ωραία χθες βράδυ. Είμαστε ήδη πια παραδομένοι στην αλήθεια του τόπου. Όλα γύρω μας είναι Ιαπωνία. Τραβήξτε το σπαθί κάτω απ’ το κιμονό, έχουμε να δώσουμε σπουδαία μάχη σήμερα, θα αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα, θα δούμε πόσο δίκιο είχε η φαντασία μας κάθε φορά που έκανε τα δικά της οικοδομώντας μια Ιαπωνία μέσα μας…

Ναι, εδώ που φτάσαμε αυτό ζούμε πια, τη συνάντηση όσων είχαμε φανταστεί με την πραγματικότητα.

Μετά το πρωινό θα επισκεφτούμε μια απ’ τις πιο παραδοσιακές ψαραγορές του κόσμου, ναι του κόσμου: την  Omicho, φρέσκα θαλασσινά παντού, πάνω από 300 χρόνια εδώ, από τη περίοδο Edo ήταν ήδη γνωστή η Omicho! Όστρακα κινούνται νωχελικά σα να κάνουν στριπτίζ πετώντας από πάνω τους το πέτρινο πέπλο, επιθετικοί αστακοί μας προκαλούν κάνοντας βήματα προς την πλευρά μας, καραβίδες κοιτάζουν κατάματα ανθρώπους και ικετεύουν να μην τις φάνε ζωντανές τουλάχιστον…

Απ’ την περίτεχνη κουζίνα των Βάσκων στη σούσι  απλότητα της γιαπωνέζικης!

Συνεχίζουμε προς το λόφο όπου βρίσκεται το Κάστρο της Καναζάουα αλλά πρώτα, μια στάση στους πρόποδες για να κάνουμε κάτι μυθικό! Θα επισκεφτούμε τον Οίκο του Σαμουράι Νομούρα-Κε, σπουδαίο, από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της περιοχής, χάρη στην επίσκεψη αυτή θ’ ξεδιπλωθούν μπροστά στα μάτια και στην καρδιά μας όψεις τής καθημερινότητας των σαμουράι την περίοδο ακμής τους. Τί ήταν οι Σαμουράι και τί απέμεινε απ’ αυτούς…;

Κοιτάξτε κιμονό…σπαθιά…ομορφιά…

Ετούτο το τατουάζ είναι ίδιο με του Φούτζιο;

Πάμε.

Επόμενος σταθμός το Κάστρο Καναζάουα, για αιώνες έδρα της πανίσχυρης οικογένειας των Maeda, πάντα υπήρχαν πανίσχυρες οικογένειες, και τώρα υπάρχουν… Μήπως αυτό είναι και το αποδεικτικό στοιχείο όι ο Μασαίωνας είναι ακόμα εδώ; Πώς μπορεί μια οικογένεια και μόνο να κάνει κουμάντο σ’ έναν τόπο; Παλιά μάχη αυτή, χαμένη, η Λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά, ελάτε να μπούμε στο Κάστρο, εδώ θα καταλάβουμε τί θα πει παραδοσιακή γιαπωνέζικη στρατιωτική αρχιτεκτονική!

Πόλεμος, αιώνες πολέμου όμως… Τί θέλει αυτός ο Κήπος μέσα στα πεδία αιώνιων μαχών;;;; Κοιτάξτε ομορφιά… Είναι ο Κήπος  Kenrokuen, δικαίως τον θεωρούν το ωραιότερο ολόκληρης της Ιαπωνίας! Απίθανη ομορφιά… χέρια ανθρώπινα έφτιαξαν αυτό τον παράδεισο, μπορεί κι ο Άνθρωπος να κάνει παραδείσους… μια ανάσα απ’ τη Χιροσίμα ένας παράδεισος! Μόνο ο Άνθρωπος ξέρει να ακροβατεί τόσο ιδανικά ανάμεσα στο Καλύτερο και το Χειρότερο.

Γέμισε η ψυχή μας ομορφιά, πάμε, έχουμε κάτι ακόμα να δούμε σήμερα… πάμε στο Higashi Chaya gai. Έκπληξη; Όχι, αποκαλύπτω… Πάμε να δούμε ένα ειδικό εστιατόριο, πάμε να δούμε πού διασκέδαζαν την περίφημη περίοδο Edo όσοι μπορούσαν να διασκεδάσουν…. Πάμε εκεί που έπαιζαν τη μουσική τους και χόρευαν μπροστά σε πεινασμένα μάτια θρυλικές γκέισες… Ναι, αυτό είναι ΙΑΠΩΝΙΑ, πάμε…

Χρόνος ελεύθερος για να φτιάξει ο καθένας με το μυαλό του τη γκέισα και τον σαμουράι που του ταιριάζει.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο.

Κοιτάξτε όλοι απ’ το παράθυρο των δωματίων σας… ο Βασιλιάς Ληρ του Ακίρα Κουροσάβα τρέχει προς τα δω… Τραβήξτε το σπαθί…

Δείπνο και διανυκτέρευση

Τρεις νύχτες μόνο… Τρεις έμειναν! Τρεις νύχτες αλλά 4 ολόκληρες μέρες! Είναι απίθανο αυτό που συμβαίνει με το χρόνο όταν είμαστε καλά; Οχτώ μέρες τώρα, βήμα-βήμα, ώρα με την ώρα, σε κάθε μας κίνηση μια άλλη κίνηση συμβαίνει μέσα μας, σιωπηλά ανεπαίσθητα, μια Ιαπωνία οικοδομείται στην ψυχή του καθενός, διαφορετική στον καθένα, κομματάκι-κομματάκι σα λέγκο συναρμολογείται μέσα μας ο Σαμουράι κι η Γκέισα που κάποτε ερήμην μας ερωτευτήκαμε, ναι γι’ αυτό είμαστε εδώ, κάτι απ’ αυτή τη χώρα το αγάπησε κάποτε το Ένστικτο και μας οδήγησε τώρα ως εδώ.

Είναι ένας κόσμος που δεν έχει καμιά σχέση μ αυτόν που μας μεγάλωσε, κι όμως όλο κάτι μας θυμίζει λες κι έχουν δίκιο όσοι μιλούν για μνήμες άλλης ζωής.

Ένας Αρχαίος Άγνωστος Κόσμος μέσα μας και συγχρόνως ό,τι πιο σύγχρονο μπροστά μας, απλώνουμε το χέρι σε οθόνη επαφής κι ο Σαμουράι τραβάει το σπαθί… Όχι! Πατάμε delete μετά restart κι η Γκέισα ξετυλίγει τελετουργικά το κιμονό της στο πληκτρολόγιο… Τυφλό αλάνθαστο σύστημα το ένστικτο… Το αρχαιότερο και το πλέον σύγχρονο έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο εδώ στη γενέτειρα του Ήλιου!

Ο Βασιλιάς Ληρ του Κουροσάβα έστειλε στράτευμα σήμερα να μας συνοδεύσει ως το Κυότο. Είναι η παλιά αυτοκρατορική πρωτεύουσα το Κυότο, μέχρι τα τέλη του 19^ου αιώνα, τότε που τα νιάτα τού Τόκιο εκθρόνισαν τη γηραιά πόλη των γκεϊσών. Εκεί, ανάμεσα σε τόσες άλλες θα γνωρίσουμε και τις τρεις κόρες του Βασιλιά. Σ’ ένα remake του μυαλού, οι τρεις Αγγλίδες έγιναν γκέισες… τραγικέ πατέρα Παγκόσμιε Ληρ… Χώνουμε το σπαθί του Σαμουράι στη θήκη του και κατεβαίνουμε για πρωινό. Ύστερα, φορτώνουμε τις βαλίτσες κι αναχωρούμε για την πρωτεύουσα της καρδιάς και της φαντασίας. Στο λεωφορείο… Η Sakurahime στο μικρόφωνο…

Σήμερα θα θυμηθώ ερωτικές ιστορίες, δικές μου ή ξένες… Καμιά φορά οι ξένες είναι πιο κοντά σ’ αυτό που ονειρευτήκαμε, σαν πιο δικές μας κι απ’ τις δικές μας καμιά φορά οι ζωές των άλλων. Σήμερα θέλω να μιλήσουμε για τον Έρωτα στην Ιαπωνία…

Φτάσαμε στο Κυότο.

Πάμε πρώτα στο ξενοδοχείο, αφήνουμε αποσκευές, τακτοποιούμαστε και δε χάνουμε ούτε στιγμή. Πρώτη ξενάγηση γνωριμία με την πόλη…

Θα επισκεφτούμε ίσως τον πλέον αγαπημένο ναό όλης της χώρας, το Ναό Kiyomizudera. Είναι χτισμένος δίπλα στο καταρράκτη Otowa… Λένε πως είναι Ιερά τα Νερά του, Αν πιεις, θα ζήσεις τη ζωή σου ολόκληρη λένε… Τί είναι ολόκληρη ζωή; Αφού ποτέ δε φτάνει… Ελάτε, πάμε κι απ’ την άλλη πλευρά του Ναού… από κάθε του γωνιά η θέα είναι εκπληκτική… να το δάσος με τους σφενδάμους και τις κερασιές! Ελάτε κι από δω… ελάτε στο Hondō… από δω φαίνεται κι η πόλη του Κυότο. Επίσκεψη στο Ναό, προσευχή στο Ναό σ’ όποιον θεό πιστεύει ο καθένας κι ύστερα κατευθείαν στο μπαρ το Ναυάγιο, στη Gion τη διασημότερη συνοικία γκεϊσών όλης της Ιαπωνίας, του Κόσμου όλου… Νἀ η Αγία Atsuko, να και η Hikaru και η Tomoyo νά…γκέισα έγινe και η Αγία  Harumi…

Κυότο αγάπη μου... Καθήστε, ας μην είναι 5 η ώρα, η Melodrakma κανόνισε θα πάρουμε το τσάι μας σε ένα απ’ τα πλέον περίφημα τεΐποτεία όπου οι γκέισες και οι maiko (εκπαιδευόμενες γκέισες) προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Δε ήρθαμε εδώ για να τρέχουμε καθήστε…

Απίθανη στιγμή, αιώνων ρουτίνα για τούτες τις μυθικές γυναίκες, πρωτόγνωρη εμπειρία για μας που ο κόσμος μας είναι άλλος. There is so much beauty in the world! Γκέισες πάνε κι έρχονται… Carpe Diem!

Ύστερα…

Χρόνος ελεύθερος ώσπου θα συγκεντρωθούμε για το δείπνο. Σε εστιατόριο θα φάμε απόψε, όχι στο ξενοδοχείο, απόψε έχουμε τον Τελικό του Karaoke, ναι απόψε θα ξανατραγουδήσουμε…

Άλλος στ’ αγγλικά, άλλος στα ισπανικά, μια συμμετοχή στα γιαπωνέζικα…

Φαβορἰ η Νέτα… με το «Ποιος τη ζωή μου ποιος την κυνηγάει» του Μάνου Ελευθερίου και του Μίκη Θεοδωράκη… Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο καθένας κουβαλάει τον κόσμο που τον μεγάλωσε μέσα του παντού… Ναι, η Νέτα αποφάσισε να εξωραΐσει το είδος που λέγεται Karaoke βάζοντας έντεχνο και πολιτικό ελληνικό τραγούδι στο ρεπερτόριο… Το μόνο που θα ήθελα είναι είχε λίγη, ελάχιστη φωνή… την ίδια δεν την πτοεί, θα ερμηνεύσει λέει, δε θα τραγουδήσει…

Παίρνει το μικρόφωνο… Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα… όλοι στρέφονται προς κει… Είναι ο Φούτζιο… Επέστρεψε….

Η Νέτα κοιτάζει το Φούτζιο, το μικρόφωνο της πέφτει απ’ τα χέρια, ψελλίζει… «Επέστρεφε, αγαπημένη αίσθηση επέστρεφε και παίρνε με…»

Διανυκτέρευση.